บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 5 หน้า 4

“น้ำเสียงหยั่งงี้ แสดงว่าไม่สบอารมณ์โก๋” 

 “ทำไมวันนี้ละอ่อนน้อยไม่เรียนหนังสือ” 

“ถามถึงละอ่อน หรือถามถึงครู” หนานไตรแหย่เท้าจะเตะ ม่อนดอยหัวเราะ ดีดตัวออกห่าง “นี่มันบ่ายแล้ว ละอ่อนน้อยก็เลิกเรียน ไปช่วยพ่อแม่ทำงาน ส่วนครูสาวคนสวย  ... ธิดาดอย” 

ม่อนดอย เว้นเสียง หนานไตรมอง ม่อนดอยทำเป็นเต้นถอยหลังกวนๆ “หายไปไหนน้า .. ที่สวยๆ ... เย็นๆ เสียงน้ำกระทบหินดังครืดๆ” 

หนานไตรหันหลังวิ่งไปทางน้ำตกทันที 

ม่อนดอยมองแล้วตะโกนแซวไล่หลัง “คนมีความรัก นี่มันเหมือนไฟเผาป่าจังโว๊ย”

หนานไตรวิ่งเร็ว ลัดเลาะป่ามา ได้ยินเสียงน้ำตกดังใกล้ๆ หนานไตรยิ้มกับตัวเอง มีความหวังเต็มที่ พอพ้นป่า หนานไตรมองไปที่น้ำตกยามบ่าย แสงแดดสะท้อนน้ำอ่อนๆ เห็นเนื้อนางนั่งพับเพียบที่โขดหิน มีหนังสือในมือ  หนานไตรยิ้มมองภาพงดงาม กำลังจะเดินเข้าไป แสงคำก้าวตามโขดหินลงมานั่ง เนื้อนางหันไปยิ้มกับแสงคำ หนานไตรชะงักเท้า หยุดหลบมอง 

เนื้อนางเปิดหนังสือแบบเรียนในตัก ชี้ให้แสงคำหัดอ่าน“ฉอ ไม้หันอากาศ นอ ฉัน”

แสงคำหัดผสมคำ เนื้อนางยิ้มมอง แล้วคอยบอกให้กำลังใจ หนานไตรหยุดมองภาพเนื้อนางที่สอนแสงคำอ่านหนังสือ ใกล้ชิดกัน แล้วกำหมัดแน่นอย่างสะกดอารมณ์ 

เนื้อนางชี้ลงไปบนหนังสือ แสงคำเอียงตัวมาใกล้  เนื้อนางยิ้มให้กำลังใจแสงคำ หนานไตรสุดจะทนเห็นภาพนั้นได้  เบือนหน้าหนีจากภาพเนื้อนางยิ้มกับแสงคำ แต่ตัดใจไม่ได้ หันกลับมา มองจ้องรอยยิ้มสวยหวานของเนื้อนางด้วยสายตาเศร้า แล้วเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างเร็ว เนื้อนางรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีคนจ้อง  เงยมองไปทางที่หนานไตรเพิ่งออกไป

“เนื้อนางมองหาใคร”

“รู้สึกเหมือนมีคนมองเราอยู่” 

แสงคำฉุนเฉียวขึ้นมาทันที “หนานไตรหรือเปล่า”

“ไม่ใช่หรอกจ้ะ ก็อ้ายแสงคำบอกว่าหนานไตรลงไปในเมือง” 

เนื้อนางทำเป็นไม่สนใจ หันกลับมาดูหนังสือ  แสงคำลอบยิ้ม โล่งใจ 

หนานไตรเดินเร็ว ในใจคิดถึงแต่ภาพที่ตัวเองเคยใกล้ชิดเนื้อนางที่น้ำตก ตามด้วยภาพเนื้อนางยิ้มกับแสงคำที่เพิ่งเห็น หนานไตรทั้งโมโหและเจ็บใจ 

ม่อนดอยที่แบกจักรยานจะไปซ่อม เห็นหนานไตรที่กำลังเดินสวนมา ก็เดินตรงเข้าไปแซวเหมือนเคย “ยิ้มหล่อๆ เมื่อกี้หายไปไหนซะละ หรือว่าโดนแสงคำมันขโมยยิ้มไป นี่ละน้า ... มัวแต่ไปรับใช้คุณแขไข”