บทละครโทรทัศน์ นางฟ้าล่าผี ปี2 ตอนที่ 10 หน้า 2
“อ๊า...........” ปู่เทียนจ้องมองด้วยความกลัว แล้วฝืนคลานหนีไปจนถึงหน้าประตู บุญเพ็งเดินตามอย่างใจเย็น เอาตีนเหยียบแผ่นหลังปู่เทียน
“อาคมครู โดนน้ำอีกิ่งแก้วล้างซะสิ้นแล้ว แต่ไม่ต้องห่วง....ของๆครูฉันจะเป็นคนรับช่วงต่อไว้เอง” บุญเพ็งดึงดาบออกจากไม้เท้า “แต่ตอนนี้....ฉันขอหัวครูล่ะนะ” บุญเพ็งเงื้อดาบขึ้น
“อย่า !” บุญเพ็งตวัดคมดาบลงคอปู่เทียนสุดแรง!
ภายในห้องประชุม ทีมแองเจิ้ลทุกคนพร้อมหน้า อาพิม เปิดจอคอมโปร่งใสกลางห้องและดึงข้อมูลต่างๆขึ้นมาเต็มไปหมด “จากข้อมูลที่พวกเราเคยรู้กันและเวลาช่วยแบมที่เหลือน้อยเต็มที ทำให้อาต้องใช้ภาพและข้อมูลจากหลายแหล่งมาปะติดปะต่อเข้าด้วยกัน ซึ่งหลายอย่างก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เราเข้าใจ”
แอนนาอธิบาย “ฐานข้อมูลอาชญากรสมัยก่อนยังไม่เป็นระบบเท่าที่ควร...”
“ใช่...อาจึงให้เอโกะและปาล์มสืบค้นจากทุกที่ ทั้งหอจดหมายเหตุ ภาพถ่ายโบราณหรือแม้กระทั่งหนังสือแทบลอยด์ของฝรั่งในสมัยนั้น”
เอโกะเพิ่มเติม “นอกจากนั้นข้อมูลแต่ละที่ก็ยังคลาดเคลื่อนกันด้วย”
ปาล์มเสริม “ใช่เจ๊...บางเรื่องก็ไม่มีการยืนยัน บางเรื่องก็เป็นแค่คำบอกเล่า..เหมือนพวกตำนาน”
“เราถึงใช้ข้อมูลที่หลากหลาย เพื่อประมวลผลความน่าจะเป็น...”
แบมซัก “แล้วอย่างนี้ อะไรคือความจริงที่เกิดขึ้นกันแน่คะ ?”
“ตอนนี้ไม่ใช่ก็น่าจะใกล้เคียงที่สุดแล้วล่ะ” อาพิมสไลด์ภาพนิ่งขึ้นมาชุดหนึ่ง เป็นภาพกองศพแห้งๆในวัดแห่งหนึ่งที่มีฝูงแร้งจ้องมองอย่างกระหาย “พวกเธอรู้จักโรคห่ามั้ย?” ทุกคนส่ายหน้า “โรคนี้เรามักเข้าใจว่ามันคืออหิวาตกโรค แต่จริงๆแล้วที่เริ่มในสมัยพระเจ้าอู่ทองมันหมายถึง กาฬโรค!ที่ยุโรปเรียกมันว่า Black Death หรือความตายสีดำ กาฬโรคนี้คร่าชีวิตผู้คนครั้งละมากมาย ชาวบ้านจึงพาเรียกกันว่า “โรคห่าลง””
“แล้วมันเกี่ยวข้องกับบุญเพ็งยังไงคะ?” แบมยังไม่เข้าใจ
“เพราะมันเป็นโรคที่เกิดขึ้นตลอดเวลาอย่างยาวนานจนมาถึงปี 2449 ที่ห่ากาฬโรค ระบาดหนักในหัวเมืองใหญ่ของไทยในขณะนั้น...แล้วเมียของบุญเพ็งก็เป็นเหยื่อของโรคนี้ด้วย! ซึ่งเป็นช่วงเดียวกันที่บุญเพ็งเดินทางไปเจอ ปู่เทียน ครูอาคมในสมัยนั้น”
ในสมัยก่อน ท่าน้ำ หน้าบ้านไม้ บรรยากาศริมคลองดูเงียบเหงา เรือแจวเล็กๆลำหนึ่งพายทวนน้ำขึ้นมาผ่านศพเน่าที่ลอยติดสวะริมน้ำชวนสยดสยอง เรือมาจอดที่ท่าน้ำบ้านไม้ บุญเพ็ง ชายหนุ่มหน้าตาซื่อๆยิ้มให้คนพายแล้วหยิบอัฐส่งให้ “กูไม่เอาของมึงหรอก....รีบๆลงไปเลย”
บุญเพ็งยิ้มเจื่อน รีบประคองร่างบุคคลลึกลับที่ใช้ผ้าห่อคลุมมิดร่าง เนื้อตัวสั่นไหวด้วยพิษไข้ลงจากเรือ