บทละครโทรทัศน์ นางฟ้าล่าผี ปี2 ตอนที่ 10 หน้า 3
“มีใครอยู่มั้ยจ๊ะ...?” บุญเพ็งยืนเงอะงะอยู่ที่ท่าน้ำและพยายามตะโกนเรียกอยู่นาน ก็ไม่มีใครตอบ
“กริ๊ก“ จู่ๆประตูไม้ก็ลั่นกลอนออกได้เอง บุญเพ็งและบุคคลลึกลับถือวิสาสะเปิดประตูบ้านเข้าไป บ้านไม้เบื้องหน้าดูโอ่อ่า อาณาบริเวณบ้านกว้างขวางแต่กลับเงียบรกร้างไร้ผู้คน.......”เรามาถึงที่นี่ได้...เอ็งก็ต้องรอดตายแน่ๆ”
บุญเพ็งจะเอื้อมมือไปจับมือ แต่บุคคลลึกลับรีบดึงมือที่ไหม้ดำเลี่ยงไม่ให้จับ บุญเพ็งพยักหน้ารับ
ทันใดนั้นเอง ช้อย ที่ถือสำรับข้าวในมือกับไพร่ 3-4 คนโผล่พรวดออกมา ตวาดแว้ด “เอ็งเป็นใคร? คิดจะเข้ามาขโมยของใช่ไหม?”
“ปะ....เปล่าจ๊ะ.....พวกฉันไม่ใช่ขโมย”
“โกหก...รั้วพวกกูก็ปิดกลอนกับมือ...ถ้ามึงไม่ใช่หัวขโมยจะสะเดาะเข้ามาได้ยังไง?”
“มะ...มีคนเปิดให้...ฉันก็เลย....”
ไพร่ชายสองคน ไม่เชื่อจะเข้าทำร้าย หนึ่งในนั้นคว้าโดนผ้าคลุมบุคคลลึกลับเปิดออก
“เหวอ....ฉิบหายแล้วป้า”
ป้าอ้อยตะโกน “อีนี่....อีนี่มันโดนห่ากิน”
ทุกคนแตกฮือออก ผ้าคลุมหัวกิ่งแก้วหลุดลุ่ยลงมาเผยให้เห็น เม็ดตุ่มน้ำเหลืองที่ซอกคอและผิวใบหน้าที่ซูบซีด เธอรีบใช้ฝ่ามือที่เต็มไปด้วยรอยดำดึงผ้ากลับไปคลุมหัว
ช้อยไล่ “ออกไป...มึงสองคนรีบออกไปเลยนะ เดี๋ยวห่ามาลงที่พวกกู”
“เมียฉันโดนห่าลง สมบัติอะไรฉันขายไปซื้อยารักษาก็ไม่หาย เขาลือกันว่าปู่เทียนมีอาคมฆ่าผีห่าได้ฉันเลยเดินทางมาให้ปู่เทียนช่วย....อย่าไล่พวกฉันไปเลยนะ”
ป้าอ้อยดันหลังช้อย “อย่าไปยอมมัน...ไล่มันไป เสนียด !”
“เออๆ...รู้แล้ว มึงก็อย่าดันกูสิเว้ย....เหวอ” ช้อยผวาหลบเพราะกิ่งแก้วโจนเข้ามาหา
กิ่งแก้วไหว้ “ช่วยฉันด้วยเถอะนะ” สองคนผัวเมีย ยกมือขึ้นไหว้อย่างน่าสงสาร
“มึงสองคนนี่พูดไม่รู้ฟังเหรอไงวะ?”
“พวกมึงเอะอะอะไรกัน?” ปู่เทียนชายสูงวัยท่าทางน่าเกรงขามเดินลงมาจากเรือน ตวาดเสียงดัง
บ่าว ไพร่ทั้งหลายต่างรีบสงบปากสงบคำ ยกเว้นก็แต่ช้อย “ไอ้อีสองตัวนี่เจ้าค่ะ มันแอบลักลอบเข้ามาในเรือน แถมนังเมียก็โดนห่ากินเสียด้วย”
ปู่เทียนไม่พูดอะไร เดินตรงเข้าหาบุญเพ็งและเมียแล้วใช้ไม้เท้าเขี่ยเลิกผ้าออก “ผีห่ายังกินเนื้อไม่เยอะ”
บุญเพ็งตื่นเต้น “หมายความว่า ยังมีทางรักษานังกิ่งแก้วให้หายใช่ไหม ขอรับ ?”
ปู่เทียนจ้องกิ่งแก้วนิ่งเหมือนคิดอะไรบางอย่าง ช้อยกับป้าอ้อยไม่ยอม
ป้าอ้อยท้วง “แต่มันเป็นเสนียดนะเจ้าค่ะ”
ช้อยเสริม “ใช่เจ้าค่ะ...ถึงปู่เทียนจะรักษาหาย ประเดี๋ยวมันก็แอบเข้าไปลักของบนเรือนอย่างไอ้คนที่แล้วอีก”