บทละครโทรทัศน์ นางฟ้าล่าผี ปี2 ตอนที่ 10 หน้า 4
บุญเพ็งวิงวอน “ไม่หรอกขอรับ ถ้ารักษานังแก้วได้ กระผมยอมทุกอย่าง”
ปู่เทียนยังไม่รับปาก “อือม์...”
ช้อยแย้ง “อย่าไปเชื่อมันนะเจ้าค่ะ...ไอ้หัวขโมยคนที่แล้วก็พูดเยี่ยงนี้”
บุญเพ็งรีบก้มลงกราบปฏิเสธตลอดเวลา ปู่เทียนจ้องมองอยู่ชั่วครู่ “พามันสองคนไปไว้เรือนหลังเล็ก”
“อะ...เออ” ช้อยอึ้ง
“ไปสิ!”
เหล่าบ่าวไพร่รีบพาบุญเพ็งและเมียไปทันที
ปู่เทียนถามช้อย “แล้วนี่เอ็งกำลังจะยกสำรับกับข้าวไปไหน?”
“เอาไปให้คุณนายเจ้าคะ”
“ไม่ต้อง เอามานี่ เดี๋ยวข้าเอาขึ้นไปให้เมียเอง” ปู่เทียนแย่งสำรับมาแล้วเดินขึ้นเรือนไป
ภายนอกเรือนมุงแฝก ช้อยเดินกระฟัดกระเฟียดนำหน้า บุญเพ็งกับกิ่งแก้ว “เอ้า..ที่นี่แหละ...จะจุดไต้ จุดไฟก็ที่หลังเรือน เดี๋ยวข้าไปหาหมอนมุ้งมาให้”
“ขอบใจนะจ๊ะ”
“แล้วมึงก็จำไว้...อย่าได้ทะเล่อทะล่าขึ้นเรือนใหญ่เป็นอันขาด โดยเฉพาะกลางคืน ไม่งั้นโดนของปู่เทียนแล้วจะหาว่าข้าไม่เตือน”
“จ้ะ..จ้ะ”
“เชอะ ไม่รู้ปู่เทียนจะใจดีอะไรกับมึงนักหนา....แล้วก็อย่าเนรคุณซะล่ะ”
บุญเพ็งพยักหน้ารับช้อยเดินจากไป บุญเพ็งมองกิ่งแก้วที่ยืนหนาวสั่นแล้วรีบประคองเข้าข้างใน
ภายในเรือนมุงแฝก บุญเพ็งประคองกิ่งแก้วนอนลง
“พี่...พี่...ฉันหนาวเหลือเกิน...ฉันคงไม่รอดแน่ๆ”
บุญเพ็งกุมมือกิ่งแก้วอย่างไม่รังเกียจ “เอ็งไม่เป็นไรหรอก นอนซะเถอะ...เดี๋ยวพี่ต้มน้ำอุ่นมาเช็ดตัว” บุญเพ็งวางเมียรักลงอย่างทะนุถนอม
ภายนอกเรือนมุงแฝก จากกองไฟที่ลุกโชน บุญเพ็งเขยิบฝาหม้อดูก็ต้องรีบปล่อยลงด้วยความร้อนแต่สายตาเขาเหลือบเห็นอะไรบางอย่าง ที่หน้าต่างเรือนใหญ่ เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งหันหลัง หัวพิงผนัง สวมสร้อยทองเส้นใหญ่ดูแวววาว บุญเพ็งจ้องมองด้วยความสงสัย
จนอีช้อยเดินเข้ามาทัก “มัวเหม่ออะไรอยู่วะ....เอ้านี่...มุ้งกับผ้าห่ม”