บทละครโทรทัศน์ นางฟ้าล่าผี ปี2 ตอนที่ 11
บรรยากาศรอบๆของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เด็กๆส่วนใหญ่อยู่ในอาคารบ้าง โรงอาหารบ้าง แต่ที่สนามเด็กเล่น มีเพียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเนื้อตัวมอมแมมนั่งแกว่งไกวชิงช้าแบบเหงาๆอยู่คนเดียว ด.ญ.แบม กระโดดลงจากชิงช้าแล้วเดินมาหาตุ๊กตาผ้าเน่าๆตัวหนึ่ง ซึ่งนั่งอยู่บนชุดโต๊ะอาหารของเล่น “เอาล่ะ..น้องชมพู่.... พี่แบมกลับมาแล้ว...โอโห...มีเค้กด้วย...งั้นวันนี้เป็นวันอะไรน้า”
จู่ๆก็มีมือเด็กอีกคนมาหยิบก้อนเค้กนั้นผ่านหน้าด.ญ.แบมไป แบมมองตามเค้กขึ้นไป เป็นเด็กเกเร3-4คนยืนอยู่
ไอ้เปี๊ยก เด็กตัวเล็กๆผอมๆ ดำๆ เริ่มล้อ “ยายแบม..ทำไมเธอมีเค้กกินคนเดียวละ ไม่คิดจะแบ่งพวกเราเหรอ”
ไอ้เปี๊ยกหันไปมองพรรคพวก แล้วพยักหน้าให้กันอย่างกวนตีน
ด.ญ.แบมเริ่มโกรธ นิ่งและมองไปที่พวกเด็กเกเร ด.ญ.แบมพูดนิ่งๆ “เค้กนั้นเป็นของฉันคนเดียว คนอื่นไม่เกี่ยว....”
“แล้วไง?...นังเด็กใหม่ แกแน่มาจากไหนวะ?”
“เอาเค้กคืนมาไม่งั้นเจ็บตัว”
ไอ้บิ๊กตัวอ้วนไม่ยอม “กล้าขู่พวกเราเหรอ”
ด.ญ.แบมนับ “หนึ่ง !” เด็กเกเรทำหน้าล้อเลียนใส่ “สอง” ด.ญ.แบมหน้านิ่งมาก โกรธมากขึ้น
ไอ้น้อยเด็กอีกคนท้า “อีบ้า..มึงแน่จริงเข้ามาสิ”
“สาม!” ด.ญ.แบมพุ่งเข้าไปปล่อยหมัดเข้าใบหน้าไอ้เปี๊ยกจนเค้กหล่นลงพื้น
ด.ญ.แบมกำลังจะก้มลงไปเก็บเค้ก จังหวะกำลังก้มลงไปนั้น ไอ้บิ๊กถีบด.ญ.แบมล้มลง เธอรีบลุกขึ้นเข้าต่อยพวกเด็กเกเร ทั้งสามรุมแกล้ง รุมผลักจนด.ญ.แบมล้ม เสื้อผ้าเลอะเทอะมอมแมมไปด้วยฝุ่น ด.ญ.แบมหันไปมองเค้กก้อนที่เละแล้ว
“ต้องตบสั่งสอน” แต่ไอ้เปี๊ยกโดนก้อนหินปาใส่หัวอย่างจังเสียก่อน ไอ้เปี๊ยกหันไป “ใครวะ..?”
ด.ญ.แบมหันมองตามไป เด็กชายคนหนึ่ง ยืนอยู่บนต้นไม้ มองเห็นไม่ค่อยชัดเพราะยืนย้อนแสงเห็นเป็นเพียงเงาดำ เด็กชายคนนั้นกระโดดลงมาจากต้นไม้ “พวกแกมันหมาหมู่นี่หว่า”
“ทำตัวเป็นฮีโร่....ล่อมันเลยพวกเรา” สิ้นเสียงเด็กเกเรยกพวกเขาก็เข้าไปรุมต่อยกับเด็กคนนั้น มีการต่อสู้กัน ฝุ่นเริ่มกระจาย…