บทละครโทรทัศน์ นางฟ้าล่าผี ปี2 ตอนที่ 11 หน้า 4
“ยัยแบมเนี่ยนะ?”
เอโกะยิ้ม “แหม คนเราก็ต้องมีบ้าง?”
ในสนามเด็กเล่นใต้ร่มเงาไม้ แบมกำลังนั่งอ่านนิทานให้เด็กๆฟังอย่างสนุกสนาน ส่วนตั้มกำลังช่วยคุณครูแป๋มล้างจาน
“เออ...บ้านเด็กกำพร้าที่นี่มันเงียบเหงาจังเลยนะครับ”
“เรากำลังจะย้ายไปที่ใหม่เพราะโดนรัฐเวนคืนพื้นที่นะคะ ในไม่ช้าถนนที่ลงภาคใต้จะตัดผ่านที่ตรงนี่”
“น่าเสียดายนะครับ ท่าทางแบมจะชอบที่นี่มากซะด้วย”
ครูแป๋มจ้องมองมาที่ตั้มแล้วอมยิ้ม “คุณตั้ม ชอบหนูแบมเหรอคะ”
ตั้มชะงัก หยุดล้างจานเลย..หน้าเริ่มแดง “เอิ่ม...เพื่อนครับ..เรา เป็นเพื่อนนะครับ”
คุณครูอมยิ้มมองมาที่ตั้ม “หนูแบมเป็นคนอารมณ์ร้อน ใจเร็ว แต่แกเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ชอบบู๊กับเด็กผู้ชาย หนูแบมเป็นคนที่มีจิตใจดี ชอบช่วยเหลือคนอื่น”
“เออ...คุณครูครับ..แล้วทำไม แบมต้องมาเลี้ยงเด็กๆวันนี้ด้วยนะครับ”
“อ้าว..นี่เธอไม่รู้เหรอ..”
“ไม่รู้ครับ”
“วันนี้เป็นวันเกิดของหนูแบมนะสิ”
“เด็กกำพร้ามีวันเกิดด้วยเหรอครับ”
“มีสิ”
ณ สนามเด็กเล่นในอดีต ด.ญ.แบมนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวในบ่อทรายกับน้องชมพู่
“วันนั้นครูเห็นแบมนั่งร้องไห้อยู่ที่สนามเด็กเล่น นั่งมองขนมเค้กที่เละแล้ว “
เด็กชายคนนั้น ปากเจ่อ ตาบวมเดินเข้าไปนั่งข้างๆแบมน้อย “เราปลอบคนไม่เป็นนะ”
ด.ญ.แบมที่ดวงตาแดงก่ำเพราะร้องไห้หันมามอง “แต่ถ้านั่งเป็นเพื่อนล่ะพอได้”
“แล้วเธอไม่มีเพื่อนเหรอ”
“เราชอบอยู่คนเดียวมากกว่า”
“ทำไมละ”
“คนชอบล้อเราว่าเป็นลูกไอ้ขี้ขโมย”
“ทำไมละ?”