บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง เสือ ตอนที่ 11 หน้า 6
“นายมันบ้า แล้วดึก ๆ เกิดฉันจะเข้าห้องน้ำจะให้ทำยังไง”
“จะขี้จะเยี่ยวยังไงก็ต้องอั้นไว้”
“เข้าขั้นโรคจิตแล้วนายน่ะ”
“หุบปากแล้วก็นอนได้แล้ว” ภรพทำเป็นมองหาที่เก็บลูกกุญแจ ตัดสินใจเหน็บไว้กับชายพกโสร่ง
วันวิสาจับจ้องทุกอิริยาบถ แล้วสะดุ้งเมื่อเจอสายตาภรพ
“เอ...หรือจะต้องมัดแขนไพล่หลังไว้ด้วยดีหว่า”
“ก็เอาซี๊...เรื่องเลว ๆ คนอย่างนายทำได้ทุกอย่างอยู่แล้วนี่”
“นอนได้แล้ว...บอกให้นอน”
วันวิสาจำใจล้มตัวลงนอนทุลักทุเล หันหลังหนีตะแคงข้างให้ภรพ ภรพแกล้งทำหาวนอนเสียงดังก่อนจะล้มตัวลงนอน
ในความมืด...ทุกอย่างเหมือนสงบเงียบเป็นปกติ วันวิสายันตัวขึ้นแอบชะโงกดูภรพ ภรพกรนเสียงดัง..แล้วพลิกตัวมาเผชิญหน้าวันวิสา วันวิสารีบลงนอน แกล้งหลับตา แล้วค่อย ๆ หรี่ตาขึ้นมอง ลูกกุญแจที่เหน็บเอวภรพไว้ร่วงลงพื้นที่นอน
วันวิสาตาลุก...ดีใจเป็นล้นพ้น..โอกาสทองมาถึง! ค่อย ๆ เอื้อมมือไปจะหยิบลูกกุญแจ พอหยิบลูกกุญแจได้ ภรพฟาดงวงฟาดงาเปะปะแขนมาทับมือวันวิสาไว้ วันวิสาขมุบขมิบปากด่า
ภรพละเมอ “ลองดีเหรอ”
วันวิสาตัวแข็ง..คิดว่ามันจริงหรือลวง ภรพกรนต่อ....วันวิสาวางใจ..รอคอยจนภรพพลิกตัวกลับไป วันวิสาได้ลูกกุญแจในมือ...ใจเต้นโครมคราม
วันวิสาวิ่งฝ่าแนวป่าหนีมาจนถึงชายป่า-ชายหาด เห็นเรือจอดอยู่เกยหาด
“นายรู้จักคนอย่างฉันน้อยไปซะแล้วนายภรพ” วันวิสาดูลาดเลาจนแน่ใจแล้ววิ่งออกไปที่เรือ
วันวิสาปีนขึ้นเรือมา แล้วมองหาที่ซ่อนตัว ใต้ท้องเรือเป็นที่ซ่อนเดียว...เธอใช้ผ้าใบคลุมปิดตัวเอง รอคอยเวลาเท่านั้น
รุ่งสาง ในความมืดสลัว...เห็นหน้าไม่ชัดว่าใครเป็นใคร คนงาน 2-3 คน ขนของมาใส่เรือ เครื่องยนต์ถูกติด...เสียงดังกระหึ่มขึ้น วันวิสาที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าใบลุ้นระทึก เรือแล่นออกจากหาดสู่ท้องทะเล