บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง เสือ ตอนที่ 11 หน้า 9
ภรพเดินกลับมาที่เรือ ภาษิตรออยู่
“คุณภรพครับ...หรือเราจะเข้าเมืองกันพรุ่งนี้ดี”
“มีปัญหาอะไร”
“วันนี้ก็สายไปหน่อยแล้ว กว่าจะไปถึงท่าเรือ ผมกลัวว่าแค่ซื้อของก็หมดเวลาแล้วครับ”
“ยังไงก็ต้องไป ฉันต้องการสืบเรื่องรังนกที่มีปัญหาคราวที่แล้ว” ภรพขึ้นเรือ
วันวิสานั่งร้องไห้อยู่มุมหนึ่ง จู๋ยกสำรับอาหารใส่ถาดเข้ามา “คุณผู้หญิงครับ กินข้าวเถอะครับ”
“ขอบใจนายจู๋ ยกไปเก็บเหอะฉันไม่กินหรอก”
“เดี๋ยวนายหัวเล่นงานจู๋”
“ใครจะกินเข้าไปลง นายจู๋ไม่ได้ยินที่เขาว่าฉันหรอก ดีแต่นั่ง ๆ นอน ๆ ไม่คิดจะทำอะไรตอบแทนข้าวของเขาที่กิน
เข้าไปเลย เขาว่าฉันอกตัญญูเชียวนะนายจู๋” วันวิสาน้ำตาร่วง
“นายหัวก็พูดไปยังงั้นแหละครับ จู๋ไม่เคยเห็นนายหัวใจร้ายกับใครจริง ๆ ซะที”
“งั้นฉันก็คงเป็นคนแรกละมัง ที่เขาเกลียดชังได้มากขนาดนี้” วันวิสาป้ายน้ำตาทิ้งหยาดแล้วหยาดเล่า น้อยใจ เจ็บใจ
วันวิสากวาดถูกระท่อม ทำงานบ้านต่าง ๆ อย่างกดดัน...ต้องการลบคำสบประมาท เธอหวนคิดถึงอดีตตอนที่เคยร่วมทุกข์ตอนติดเกาะด้วยกันครั้งแรก
วันวิสาซักผ้าริมธาร นึกย้อนไปถึงการผจญภัยของตัวเองกับภรพในอดีต วันวิสาซักผ้าไปน้ำตาไหลไปอย่างไม่รู้ตัว
ยิ่งอยากจะลืมก็ดูเหมือนเธอยิ่งโถมแรงลงไปในการทำงานมากขึ้นเท่านั้น
ภรพและภาษิตเดินกลับมาที่รถ หลังจากเข้าไปสืบเรื่องการขนส่งรังนก
“ถ้าเป็นอย่างที่นายสถานีบอกหมายความว่าวันนั้น รังนกของเราตกค้างอยู่ที่นี่สองวันเต็ม ๆ”
“ถ้าจะมีการสลับสับเปลี่ยนเอารังนกที่ย้อมไนเตรทมาสวมแทน ก็ต้องเป็นที่นี่แหละใช่ไหมครับคุณภรพ”
“เจ้าอื่นใช้สถานีนี้ขนส่งรังนกเหมือนเรารึเปล่าภาษิต”
“บางเจ้าก็ใช้สถานีชุมพรบางเจ้าก็ใช้จังหวัดอื่นแล้วแต่ครับ แต่เจ้าที่ใช้ที่นี่เหมือนกันคือรังนกจิตวรบรรจงครับ”
ภรพครุ่นคิดและค่อนข้างมั่นใจ
ที่ตลาดกลางเมือง คนงานขนกระสอบข้าวมาใส่ท้ายรถจะขนต่อไปท่าเรือ...หลัวใส่ผัก ปีบน้ำมันถูกขนมารอ