บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 16 หน้า 2
“ไม่เป็นไรครับ ไกลหัวใจ”
หนุงหนิงเดินมาดูหน้าภาคย์ใกล้ๆ “คุณยายขา..เลือดเขาออกเต็มเลยค่ะ” หนุงหนิงสะกิด ที่ปากภาคย์มีเลือดไหลซึม
“ไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ”
“อย่าเลยครับแผลแค่นี้”
“งั้นไปที่บ้านฉันทำแผลก่อนนะ”
ภาคย์ยิ้ม
วรางค์แปะพลาสเตอร์ยาบนหน้าภาคย์ ชายหนุ่มยกมือไหว้ “ขอบคุณมากครับ”
“ฉันต่างหากที่ต้องขอบใจเธอ ถ้าไม่ได้เธอช่วยฉันคงไม่ได้กระเป๋าคืนแน่”
“พ่อผมสอนเสมอครับว่าถ้าเจอคนเดือดร้อน อะไรที่เราช่วยได้เราก็ต้องช่วย”
“คนเดือดร้อนที่เธอช่วยในวันนี้น่ะไม่ใช่ฉันหรอกนะ แต่เป็นโจรนั่นต่างหาก เธอพูดให้เขากลับตัวกลับใจโดยไม่แก้แค้นเอาคืนทั้งที่เขาทำร้ายเธอ แสดงว่าเธอเป็นคนมีจิตใจดีน่าชื่นชม”
“แหม คุณยายก็พูดจนผมเขินเลยครับ ผมไม่ได้อะไรมากหรอกครับ อาจจะปฏิบัติธรรมมาตั้งแต่เด็ก ธรรมะของพระพุทธเจ้าเลยซึมซับเข้าไปในจิตใจโดยผมไม่รู้ตัว”
สายตาวรางค์ยิ่งเปี่ยมด้วยความชื่นชมมากขึ้น “ว่าแต่เธอชื่ออะไรเนี่ย”
“ผมชื่อภาคย์ครับ”
“ฉันชื่อวรางค์ ... เธออยู่แถวนี้เหรอ”
“เปล่าครับ แวะมาทำธุระน่ะครับ”
วรางค์ยิ้ม ยกถาดใส่ยา แอลกอฮอลล์ กล่องพลาสเตอร์ยาออกไปเก็บ ภาคย์ก็ลุกขึ้นเดินดูของในตู้โชว์
รูปถ่าย ฯลฯ ในบ้าน
วรางค์เก็บของเสร็จ เดินออกมา เห็นภาคย์ยืนนิ่งตรงหน้ารูปถ่ายใบหนึ่งที่ติดที่ข้างฝา วรางค์เดินเข้ามาใกล้ๆ ภาคย์ยังคงมองรูปนั้นเหมือนไม่รู้ตัว พอเธอกระแอม ภาคย์ก็สะดุ้งหันมายิ้มเขินๆ
วรางค์มองตามสายตาภาคย์ไปก็เห็นว่าเป็นรูปคู่ของวรางค์กับวนิษานั่นเอง “ไง ตะลึงความสวยของฉันเหรอจ๊ะ”
“เอ่อ...ครับ”
วรางค์หัวเราะเบาๆ “ทำเป็นเขิน... จะบอกให้ว่าคนซื่อสัตย์มักจะได้รางวัลจากสวรรค์นะจ๊ะ”
ภาคย์อายหน้าแดง “คือ...ผมไม่ปิดคุณยายหรอกครับ ผมแค่ถูกใจในความสวยน่ารักของผู้หญิงคนนี้น่ะครับ ดวงตาของเธอทำให้ผมรู้สึกว่าโลกหยุดหมุนกะทันหัน... ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลยครับ”
“อยากรู้จักคนในรูปไหมล่ะ”