บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 16 หน้า 4
โจรยิ้มให้วิ่งไปขึ้นมอเตอร์ไซค์ของเขา ขี่ออกไป ภาคย์มองรอบๆอีกครั้ง ไม่มีใครเห็น ภาคย์คลายใจลง ขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป
วนิษานั่งกินข้าวกับวรางค์และหนุงหนิงที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
“เธอดูดีขึ้นเยอะเลยนะ เลิกใช้ยานอนหลับแล้วใช่ไหม” วรางค์เอ่ยถาม
“วนิไม่ได้ใช้อีกเลยค่ะ”
“ดีแล้วล่ะ...เอ่อ ทำไมไม่ชวนหนูปลายฝนมาด้วยล่ะ”
“เขาบอกจะออกไปหาเพื่อนค่ะ”
“อีกหน่อยปลายฝนก็คงมีแฟน เหลือเธอคนเดียว ไม่เหงาบ้างเหรอ”
“ก็อาจจะเหงาบ้าง แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เรื่องเล็ก”
“ค่ะ เหงาเรื่องเล็ก แต่เปล่าเปลี่ยวน่ะเรื่องใหญ่” หนุงหนิงสอดขึ้น
“ทะลึ่งอีกแล้ว.... แต่หนุงหนิงพูดก็มีส่วนถูกนะ” วรางค์ว่า
“ยิ่งถ้าปล่อยให้เปล่าเปลี่ยวนานๆ มันอาจจะกลายเป็นหิวโหยและโหยหา...โอ๊ย”
“ไหนบอกว่าหิว เอาข้าวตักใส่ปากไปซะจะได้ไม่ต้องพูดมาก”
หนุงหนิงทำกระฟัดกระเฟียด “คุณยายอ่ะ”
วนิษายิ้มเดาใจวรางค์ออก “คุณยายห่วงกลัวหนูจะไม่มีแฟนเหรอคะ”
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แค่อยากให้เธอคิดเรื่องนี้บ้าง คือเมื่อก่อนยายเห็นเธอจมอยู่กับเรื่องดวงร้ายๆของตัวเองจนไม่กล้าคิดเรื่องความรัก แต่ตอนนี้วนิก็รู้ความจริงแล้วนี่ว่าเรื่องแย่ๆมันเกิดจากดวงตัวซวยของคนอื่น ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ เธอควรจะเรียกความมั่นใจในตัวเองกลับมามีความสุขได้แล้ว”
วนิษาพยักหน้าช้าๆ ดวงตาเริ่มมีประกาย
“มีใครเข้ามาในชีวิตมั่งหรือเปล่าล่ะ”
วนิษาหัวเราะกลบเกลื่อน “ไม่มีหรอกค่ะ...หรือคุณยายมี”
“ยังไม่มีเหมือนกัน แต่เดี๋ยวจะดูให้”
หนุงหนิงเคี้ยวข้าวเต็มปาก “เอาเว็บไซต์หาคู่ไหมคะ หนุงหนิงสมัครไว้เพียบเลย เอาล็อคอินหนุงหนิงไปใช้ก่อนก็ได้ค่ะ หนุงหนิงเอารูปคุณยายตอนสาวๆไปบอกว่าเป็นรูปหนุงหนิง โอ๊ย คนแอดมาเพียบเลยค่ะ”
“รูปอะไร”
“รูปตอนคุณยายใส่ชุดว่ายน้ำไปเที่ยวบางแสนไงคะ มีแต่คนเม้นต์ว่าขาวจั๊วะเลย อกเป็นอก ก้นเป็นก้น ...โอ๊ยยยยยยยยย” วรางค์จับหูหนุงหนิงบิด ทั้งอายทั้งโกรธ
“กลับบ้านแล้วรีบลบให้หมดเลยนะ ยัยติงต๊อง”
วนิษาหัวเราะ