บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 17
โจมาหาซูซี่ที่เชียงกง “เมื่อคืนเราเข้าไปในสลัมซอยกระดุม เข้าไปรื้อรถของสถาพร แล้วก็เจอไอ้นี่”
โจหยิบมือถือออกมาให้ซูซี่ดู
“มือถือสถาพร...ปกติเขามีสองเครื่อง แต่เครื่องนี้ไม่ค่อยได้ใช้”
“แล้วผมก็เจอไอ้นี่ในเครื่อง” โจกดคลิปให้ซูซี่ดู เป็นคลิปสถาพรกำลังโชว์การถอดประกอบปืน สถาพรหันนาฬิกาจับเวลาให้กล้อง กดปุ่ม แล้วลงมือถอดประกอบปืนอย่างคล่องแคล่ว
“สถาพรเขาชอบเล่นปืน เอามาถอดเข้าถอดออกอยู่บ่อยๆ”
สถาพรกดหยุดเวลา ดูเวลาแล้วหน้าตาไม่ค่อยพอใจ สถาพรนั่งพักครู่หนึ่ง เดินไปหยิบยาซองหนึ่งมากินแล้วเดินมาเตรียมถอดประกอบปืน
โจกดพอสไว้ก่อน ซูซี่ตื่นเต้นมาก “เมื่อกี้มันยาของฉันนี่นา ฉันเอาไว้ที่ร้าน ไม่ได้เอากลับบ้าน”
“แปลว่าก่อนหน้าคืนนั้นเขาก็คงกินยาของคุณเหมือนกัน”
“ชัดเจนที่สุด โอ้แม่เจ้า”
โจยื่นมือถือให้ซูซี่ “เอาไปให้ตำรวจเจ้าของคดีดูแล้วกัน จะได้ผ่านพ้นเรื่องแย่ในชีวิตได้ซะที”
“ขอบคุณมากนะโจ ไม่รู้จะขอบคุณเธอยังไง”
ซูซี่ทนไม่ไหว กระโดดหอมแก้มโจ โจร้องจ๊าก พยายามดิ้นแต่ดิ้นไม่หลุด สู้แรงซูซี่ไม่ได้
“โทษที รู้ว่าไม่เหมาะ แต่ฉันดีใจมาก รักเธอมาก ไม่รู้จะแสดงออกยังไง”
แก้มโจเขลอะไปด้วยลิปสติกของซูซี่
“ไม่เป็นไร ผมรู้แล้วว่าคุณดีใจ ผมก็ดีใจที่ได้ช่วยคุณ”
โจยื่นมือไปเช็คแฮนด์ ซูซี่จับมือโจแน่น ยิ้มทั้งน้ำตา
โจขับรถวนิษามาจอดหน้าคอนโด วนิษาเดินมาที่รถสีหน้ามึนตึงเพราะงอนที่โจไม่แยแส วนิษาไม่ขึ้นรถ ยืนอยู่ข้างๆที่คนขับทำมองไปทางอื่นไม่มองหน้าโจ โจทำหน้าเซ็งๆ ลงจากรถ มาเปิดประตูตอนหลังให้
“แหม ต้องให้ผมเปิดประตูให้ด้วยใช่ไหมครับ”
วนิษาปิดประตูรถ พูดโดยไม่มองหน้า “วันนี้ฉันให้คุณพัก ไม่หักเงินเดือน”
วนิษาขึ้นที่นั่งคนขับ ขับรถออกไป โจงง มองตามวนิษาไป “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”
แล้วโจก็ฉุกใจคิดถึงคำพูดของปลายฝน “พี่ทำแบบนี้นะ เขาจะต้องเสียใจมาก หนูจะบอกอะไรให้ ... พี่พลาดแล้ว”
โจชักกังวล พยายามปลอบใจตัวเอง “คงไม่มีอะไรมั้ง”