บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 17 หน้า 3
“ไม่ใช่หรอก เขายังถามยายว่าใครครับ สวยจังเลย ยังกับว่าโลกจะหยุดหมุน”
ภาคย์ยกมือไหว้วรางค์ “คุณยายปรานีผมเถอะครับ”
“ใครว่า ยายน่ะทั้งเมตตาปรานีเธอเลยนะ ก็เลยนัดตัวจริงมาให้เห็นซะเลย ตอบแทนความดีที่ช่วยยายไว้ เห็นไหมล่ะว่าทำดีได้ดีน่ะมีจริง”
“แต่คุณยายพูดแบบนี้ ผมคงไม่กล้ามองหน้าคุณวนิษาอีกแล้วล่ะครับ”
วนิษายิ้มให้ ภาคย์มองวนิษาด้วยสายตาเคลิบเคลิ้มจนวนิษาอดเขินไม่ได้
ระหว่างนั้นจู่ๆหนุงหนิงก็ยื่นหน้าเข้ามาแทรกตรงหน้าภาคย์ ภาคย์สะดุ้ง “ข้าวเพิ่มไหมคะ”
“เอ่อ ไม่จ้ะ ขอบใจจ้ะ”
“หักห้ามความอายมองหน้าฉันเต็มๆตามั่งก็ได้นะคะ” หนุงหนิงแหย่เล่น
ภาคย์ฝืนหัวเราะกร่อยๆ วนิษามองภาคย์แว่บหนึ่ง วรางค์มองวนิษาที่มองภาคย์แล้วอมยิ้ม
โจมารอวนิษาที่ล็อบบี้ตอนเช้า วนิษาเดินออกมาจากลิฟต์
“วันนี้พร้อมให้ผมรับใช้ไหมครับ”
วนิษายื่นกุญแจรถให้โดยไม่พูดอะไร โจฝืนยิ้ม รับกุญแจมา “รอสักครู่ครับ”
โจเดินออกไปที่ที่จอดรถ วนิษาแอบมองตามไปแว่บหนึ่ง รู้สึกสะใจนิดๆ
โจขับรถ วนิษานั่งอยู่ด้านหลัง “เป็นไงครับ เมื่อวานขับรถเอง มีปัญหาอะไรไหมครับ ถ้ารู้สึกอะไรติดขัดบอกได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมเอาเข้าอู่ไปซ่อมให้เลย”
วนิษาไม่ตอบ
“โห ดูจากเข็มไมล์แล้วท่าทางไปไกลเหมือนกันนะครับ ออกไปชานเมืองมาเหรอครับ อากาศดีไหมครับ”
วนิษาไม่ตอบอีก
“แล้วจะไปวังวาสุวงศ์นี่จะไปเยี่ยมหม่อมจันใช่ไหมครับ ...”
วนิษาหยิบสายหูฟังมาต่อสายกับมือถือ เสียบหูฟังเข้าหู เปิดเพลงฟัง
โจอึ้งไป แต่ไม่ยอมแพ้ยังชวนคุยไปเรื่อยๆ แต่สำหรับวนิษา เธอได้ยินแต่เสียงเพลง เห็นแต่ปากโจอ้าผะงาบๆจนในที่สุดโจก็ยอมแพ้ หน้าจ๋อย
วนิษาหันไปทางอื่นแอบยิ้มสะใจ
วนิษาเดินเข้ามาในวังวาสุวงศ์ โดยมีโจถือถุงข้าวผลไม้พะรุงพะรังตามมาด้วย เจอหม่อมจันนั่งรออยู่“สวัสดีค่ะคุณแม่”
“สวัสดีวนิ” หม่อมจันเข้ามาจับเนื้อจับตัววนิษา