บทละครโทรทัศน์ ตามรักคืนใจ ตอนที่ 21 หน้า 14
หน้าห้องทำงานศักดา ลูกน้องก้มๆหน้าออกมา เห็นรัศมีถือหนังสือพิมพ์เดินตรงดิ่งมา “พ่อเลี้ยง อยู่ในนั้นใช่มั๊ย” ลูกน้องพยักหน้า รัศมีตรงดิ่งไปทุบประตู “พ่อเลี้ยง มันเรื่องอะไรกัน เมื่อคืนที่ตำรวจโทรมา นักข่าวโทรมา คุณบอกว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด แล้วทำไม ทำไมพวกนั้นถึงกล้าเขียนข่าวแบบนี้”
ในห้อง ศักดาได้ยินเสียงรัศมีที่มาไล่เบี้ย เบือนหน้า โธ่เว๊ย!!!
“พ่อเลี้ยง พูดกับฉันสิ!! ทำไมเค้ากล้าเขียนแบบนี้ ถ้ามันไม่จริง แล้วรูปลูกคุณในนี้ มันคืออะไร บอกฉันสิ บอกมา!!!”
ในห้องศักดาได้แต่ทุบโต๊ะ ฮึ่ย!!! เรื่องเยอะจริ๊ง!!
หนูนาสีหน้าไม่มั่นใจ เมื่อสีหนาทพาเดินมาจนใกล้กับทางไปบ้านพักของราม...“คุณสิงห์คะ ถ้า..ถ้าพ่อเค้าไม่อยากเจอฉันล่ะคะ ตั้งสิบห้าปี ที่เค้าไม่เคยมาหาฉันเลย ถ้าพ่ออยากเจอฉันจริง พ่อก็คง...”
สีหนาทคว้ามือเย็นๆมากุมเอาไว้กับอก ให้ความมั่นใจ “หนูนา น้ารามมีเหตุผลที่เค้าไม่ไปหาเธอ แต่มันคืออะไร เธอต้องไปถามน้ารามเอง ถ้าเธอได้รู้ ฉันเชื่อว่าเธอจะเข้าใจเค้า”
หนูนาแม้ฟังสีหนาทแล้ว สีหน้าก็ยังหวั่น “แล้วคุณ..จะไม่เข้าไปด้วยกันเหรอคะ?”
“ไม่.. “ เขาปัดปอยผมที่ปรกหน้าผากให้อย่างเบามือ ใช้ปลายนิ้วไล่รอยย่นบนหน้าผากให้มันลบเลือนไป “อย่ากลัวไปเลยนะหนูนา จำเอาไว้ ทั้งคนที่อยู่ในบ้านนั้น และคนที่รอเธออยู่ตรงนี้ รักเธอ”
หนูนาได้รับพลังใจจากสีหนาท ฮึดสู้ วินาทีนั้นตัดสินใจ ยอมผละออกมา แล้วเดินตรงไปยังบ้านราม.. สีหนาทมองตาม อย่างเอาใจช่วย
หนูนาเดินมาใจหวั่นๆ อาการคล้ายคนเท้าไม่ติดพื้น เห็นรามกำลังให้อาหารไก่อยู่เดินเข้าไปหา รามเห็นหนูนาก็ยิ้มให้
“ทำไมน้ารามไม่นอนพักคะ เมื่อคืนก็เหนื่อยมาทั้งคืน”
“น้านอนตอนฟ้าแจ้งไม่ได้สักที พอได้ยินเสียงเจ้าพวกนี้มันร้องเลยมาหาอะไรให้มันกินหน่อย”
“ขอโทษค่ะ เช้านี้หนูนามัวแต่วุ่นๆ ไม่งั้นจะไปเอาเศษผักจากโรงครัวมาให้พวกมัน”
“จะขอโทษทำไม น้าสิต้องขอบใจ ที่ช่วยดูแลเจ้าพวกนี้แทนน้าตั้งหลายครั้ง” เขาชมหนูนา “หนูเนี่ยเลี้ยงไก่เก่งนะ”
เมื่อได้ยินรามพูดดังนั้น.. หนูนาสูดหายใจลึก รวบรวมความกล้าทั้งหมด บอกราม “ที่หนูนาเคยบอกน้ารามไงคะ ว่าตอนเด็กๆหนูเคยเลี้ยงลูกเจี๊ยบ พ่อ..ซื้อมาให้เป็นของขวัญวันเกิด” รามชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินน้ำเสียงของหนูนาที่พูดถึง พ่อ..อย่างอ่อนไหวขึ้นกว่าทุกที “แต่ไม่ได้เลี้ยงไว้ในสุ่มแบบนี้หรอกค่ะ เพราะมีแค่ตัวเดียว” เธอระลึกความหลัง “จำได้ว่า มันร้องเจี๊ยบๆ คอยเดินตามหนูนาทั๊งวัน แปลกนะคะตอนนั้นหนูนาแค่หกขวบ แต่กลับจำได้แม่น”
“คนเรา มักจำช่วงที่มีความสุขได้ดี”