บทละครโทรทัศน์ ตามรักคืนใจ ตอนที่ 21 หน้า 15
“ค่ะ ตอนเด็กๆที่หนูนาได้อยู่กับพ่อ” หนูนามองหน้าราม นิ่ง “เป็นช่วงที่หนูมีความสุขมากที่สุด”
รามรับรู้ถึงความรู้สึกของหนูนาที่ส่งมา รู้สึกเจ็บลึกในอก เพราะไม่มีโอกาสได้เป็นพ่อ อย่างใครๆเขา “หนูโชคดีแล้วล่ะนะ..” เขาก้มหน้า ในอกขมขื่น...คิดถึงลูกขึ้นมา
“ครั้งที่แล้ว หนูนาว่าจะบอกน้าราม ว่าเจ้าลูกเจี๊ยบชื่ออะไร แต่ยังไม่ได้บอก..” รามหันไปให้อาหารลูกไก่ต่อ พยายามข่มความรู้สึกเจ็บร้าวของใจตัวเองไว้ “มันชื่อเจ้าก้านไม้ขีดไฟ” มือที่กำลังโปรยอาหารให้ไก่ชะงักไป...“เพราะขามันเล็กนิดเดียว เหมือนกับก้านไม้ขีด” รามยืนตัวแข็ง.. ใจที่เคยนิ่งอยู่เสมอระอุ ระรัวขึ้นยังกับกลองตี “น่าเสียดาย ที่มันอยู่กับหนูนาไม่นาน เพราะว่าแม่ ไม่ชอบ บ่นว่ามันร้องหนวกหู แม่ก็เลย..จับมันโยนลงน้ำ หนูนา....ช่วยไม่ทัน” เธอน้ำตาร่วง “นาร้องไห้ทั้งคืน แล้ว พ่อ..ก็เข้ามาปลอบ บอกว่า” หญิงสาวพยายามกลั้นสะอื้น “จะหาเจ้าก้านไม้ขีดไฟตัวใหม่มาให้..”
รามยิ่งฟังยิ่งรู้สึกร้อนสลับกับเย็น ใจเต้นแรงสลับกับจะหยุดเต้น! มันจะเป็นไปได้จริงๆหรือนี่ แต่ที่หนูนาเล่ามามันช่าง..ช่างเหมือนกับเรื่องของเขากับลูก
“นาก็รอ รอ...แต่ก็ไม่มีเจ้าก้านไม้ขีดไฟ และพ่อ....” เธอสะอื้นไห้ “ก็ไม่กลับมา....”
รามมองหญิงสาวที่อยู่ต่อหน้า รู้สึกว่าตัวเองช่างโง่เขลาเสียเหลือเกิน รามเสียงแผ่วโหย ไม่อยากจะเชื่อ “นารา….”
“ทำไมคะพ่อ ทำไมพ่อไม่ทำตามสัญญา พ่อทิ้งนาทำไม” รามถูกความจริงที่ไม่คาดฝันจู่โจม เข่าอ่อนแทบจะทรุด ถึงกับเซ จะถอยไปด้านหลัง หนูนาผวา รีบคว้าเสื้อรามเอาไว้ “อย่านะคะ พ่ออย่าหันหลังให้นาอีก นาอุตส่าห์มาตามหาพ่อ ยอมลำบากทุกอย่าง พ่อยังจะทิ้งนาไปอีกเหรอ? นาทำผิดอะไรคะพ่อ พ่อถึงไปจากนา พ่อไม่รักนาแล้วเหรอ?”
ความปวดร้าวแน่นทึบทั้งใจ รามค่อยๆประคองใบหน้าเปียกชื้นของลูกขึ้น เสียงหลุดออกมาจากลำคออย่างยากเย็น “ยัย...ยัยหนู” รามตวัดร่างลูกเข้ามากอด ระวังเหมือนกอดดวงแก้วที่กลัวจะแตกสลาย “ลูก.....ลูกพ่อ”
รามกอดลูก หน้าตาแดงก่ำกลั้นสะอื้นจนเนื้อตัวสั่น
หนูนาซึ่งอยู่ในอ้อมกอดของรามเริ่มรู้สึกได้..ว่าพ่อ กำลังร้องไห้ “พ่อ...” หนูนาเอื้อมแขนไปกอดรามตอบ นี่คืออ้อมกอดที่เธอโหยหาและรอคอยมาถึงสิบห้าปีเต็ม
รามและหนูนากอดกันร้องไห้ ไม่ใช่ด้วยความเศร้าอีกต่อไป แต่เป็นน้ำตาแห่งความดีใจที่ได้กลับมาหากันอีกครั้ง
ที่สวน โรงแรมสิงห์คำ หยาดน้ำค้างบนกลีบกุหลาบงาม ดูราวกับหยาดน้ำตา...ปลายนิ้วของขนิษฐาป้ายเอาหยาดน้ำนั้นออก...ขนิษฐายังดูเศร้า ขณะที่ยืนนิ่งมองดูพุ่มดอกกุหลาบในสวน นึกถึงคนที่เลือกเอามันมาปลูก แล้วก็เบือนหน้า รู้สึกตัวว่าไม่ควรจะไปนึกถึงเขาอีก ขนิษฐาเดินออกมา เจอเข้ากับพนักงานที่มาทำงานแต่เช้า
“คุณน้อง เป็นยังไงบ้างคะ เมื่อคืนคงจะวุ่นวายกันน่าดู..”
ขนิษฐาประหลาดใจ “ วุ่นวาย ?”
“ก็..หนูเห็นข่าวคุณสิงห์กับคนที่ไร่ไปช่วยตำรวจจับนายอดิสร ที่มันไปลอบตัดไม้อุทยาน เมื่อคืนนี้ไงคะ นี่..คุณน้องไม่ทราบมาก่อนเหรอคะ?”