บทละครโทรทัศน์ ลมซ่อนรัก ตอนที่ 2
ภายในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรม ภัทรินเดินอย่างสง่า เยื้องย่างเป็นนางหงส์ เพราะรู้ว่าถูกจับตามอง เดินแยกออกมาบริเวณซุ้มอาหาร รู้ตัวว่าเป็นเป้าสายตา จึงยิ่งโพสท่าสวยๆ แต่ไม่ให้ดูตั้งใจจนเกินไปนัก
ธนาฒน์เดินยิ้มเข้ามาแต่ไกล ถือแก้วน้ำส้มมาให้ “สำหรับนางเอกของผม.. คืนนี้คุณสวยมากนะ..”
“ช่วยไม่ได้ อยากมาจัดงานชนวันเกิดแพตดีนัก..แพตจะเด่นให้เกินหน้า เอาให้ไม่มีใครสนใจเจ้าภาพเลย” ภัทรินเอ่ยพลางรับแก้วน้ำส้มมาจิบพอเป็นพิธี แต่เน้นท่าสวยเด่น “แล้วไหนล่ะคะ คุณปราณ ปุณณเวช..เจ้าภาพ”
ธนาฒน์ชะเง้อหา “เอ..น่าจะยังไม่มานะ”
ภัทรินยักไหล่ เซ็งสุด เอ่ยแดกดัน “เบียดเบียนเวลาคนอื่นแล้วยังมาสาย..เจริญ....ไปๆๆธนาฒน์ ไปเดินรอบๆงานให้คนเห็นหน้า เพราะภัทจะอยู่ที่นี่แค่ชั่วโมงเดียว ถ้าฮียังไม่มาหรือมาสาย ก็ช่วยไม่ได้” เธอผลักไสให้ธนาฒน์เดินไปอีกด้าน ส่วนตัวเองกระดกน้ำส้มหมดแก้วอย่างรู้สึกเซ็ง
อีกด้านหนึ่ง ดอยผาหมอกที่เชียงใหม่ ภารตีถือจานข้าวออกมาที่ชานบ้าน วางจานที่พื้น เคาะเรียกเจ้าโคโค่ให้มากิน “โคโค่ มากินข้าว มาๆๆ” หมาโคโค่เดินเซื่องซึมเข้ามา “วันนี้มีกุนเชียงด้วยนะ..ซื้อมาฉลองวันเกิดแม่เอ็ง แต่มันไม่มา เราจะได้แบ่งกันสองคนเนอะ..เอ้าๆ อย่าน้อยใจไปเลย ให้แม่เอ็งทำงานไป..พองานเสร็จ มันก็คงหาเวลามาหาเอ็งนั่นแหละ”
โคโค่เดินมานอนซบบนฝ่ามือของภารตีที่วางอยู่บนพื้นเรือน ราวกับจะปลอบใจกัน
สักพัก มือถือของภารตีดัง ภารตีรีบหยิบมาดู มองเบอร์แล้วดีใจมาก “โคโค่ แม่เอ็งโทรมาๆๆๆ” โคโค่ตื่นเต้น ภารตีรับสาย “ฮัลโหล ยัยภัท เป็นไงบ้างลูก”
“แม่..แม่เป็นยังไงบ้างคะ..ออกจากโรงพยาบาลแล้วไม่คิดจะโทรบอกกันหน่อยเหรอ ภัทเป็นห่วงนะรู้มั้ย”
“ก็มือถือแม่เงินหมด รับสายได้อย่างเดียว..ถ้าเอ็งเป็นห่วง ทำไมเอ็งไม่โทรมาล่ะ”
“ก็..ภัทยุ่งๆ นิ..เอาไว้เดี๋ยวภัทจะเติมเงินให้แล้วกัน..แต่แม่หายดีแน่แล้วใช่มั้ย..ไม่ใช่ว่าเสียดายค่าหมอ เลยดันทุรังขอกลับบ้านนะ..ชั้นมีเงินจ่ายนะแม่”
“หายดีแล้วจริงๆ”
ภัทรินหันไปเห็นธนาฒน์ ที่เดินตามออกมา แต่ยังมองไม่เห็นเธอ “งั้นแค่นี้ก่อนนะคะแม่ ภัทต้องเข้างาน...”
ภารตีรีบเรียกไว้ “เดี๋ยวๆๆๆ ไอ้ภัท วันนี้วันเกิดลูก แม่..กับไอ้โคโค่ขออวยพรให้คุณพระคุ้มครองลูกของแม่นะ ขอให้ลูกเจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงาน ทำอะไรก็สำเร็จ ได้เจอแต่สิ่งดีๆ คนดีๆ เป็นที่รักของทุกคน..” ภารตีอวยพรยาวเหยียดให้ลูกสาว ไม่เว้นจังหวะหายใจสักนิด
ภัทรินทนฟังไปอย่างเซ็งๆ สายตามองหาธนาฒน์ พยายามจะหาจังหวะตัดบท แต่ไม่ให้มีจังหวะแทรกเลย