บทละครโทรทัศน์ ลมซ่อนรัก ตอนที่ 2 หน้า 2
ขณะเดียวกัน ปราณกำลังใส่สูทและรีบเดินเข้ามาในงาน อัณณาเดินตามมาติดๆ
“ผมต้องการข้อมูลทุกอย่างของผู้หญิงที่ชื่อภัทริน..ประวัติการทำงาน ชีวิตส่วนตัว ครอบครัว เพื่อน แฟน”
“ทราบแล้วค่ะ” อัณณารับคำ
“อ้อ เอารูปเขามาให้ผมดูด้วย”
“เจ้านายคะ..พักเรื่องงานไว้ก่อนดีมั้ย..เราสายจะชั่วโมงแล้วนะคะ” อัณณาปราม
ชายหนุ่มหันมองหน้าอัณณา ฉงน จริงเหรอ สายมากแล้วจริงๆเหรอ
อัณณาพยักหน้าน้อยๆว่าจริง แล้วยิ้มให้ “แล้วไปทำหน้าที่เจ้าภาพงานเลี้ยงก่อนนะคะ”
ทั้งคู่รีบเดินไปทางด้านข้างของโรงแรมบริเวณห้องจัดเลี้ยง
บริเวณด้านหน้าห้องจัดเลี้ยง ภัทรินยังคงถือหูฟังแม่อวยพรไม่จบ
“ขอให้มีแต่กัลยาณมิตร มีเพื่อนดี มีเจ้านายดี มีแต่คนดีๆในชีวิต ทำอะไรก็ให้มีแต่คนเมตตา..” ภารตีหันไปดุเมื่อมีเสียงโคโค่เห่ามา “เดี๋ยวสิโคโค่ ชั้นยังอวยพรไม่จบ..”
ภัทรินได้แต่เซ็ง เดินกลับไปกลับมาแถวนั้น อยากจะวางสายแล้ว “แม่..” เธอพยายามจะพูดตัดบท แต่ไม่สำเร็จ เป็นจังหวะเดียวกับที่ปราณกับอัณณากำลังเดินมาตามทาง ที่ซึ่งภัทรินยืนอยู่
“แม่คะ..ภัทต้องเข้าไปในงานแล้ว” ภัทรินพยายามจะตัดบท พร้อมกับหันหน้าไปทางปราณ ประมาณว่าแค่เงยหน้าขึ้นมาก็จะเห็นหน้าปราณแล้ว แต่ภัทรินเอาแต่ก้มหน้าเครียดกับแม่อยู่
“ไม่ใช่ค่ะ ภัทรู้ว่าแม่อวยพร แต่ภัทมีงานจริงๆ”
ธนาฒน์ตามออกมาจากในงาน เห็นภัทรินยืนอยู่ และมองผ่านไป เห็นปราณกำลังเดินเข้ามาจึงเรียกเธอ “แพต!”
ภัทรินหันมามองธนาฒน์ ชายหนุ่มพยายามจะบอกให้ภัทรินรู้ว่าปราณกำลังเดินตรงมาด้านหลัง แต่ไม่กล้าใช้เสียงดัง กลัวเสียมารยาท “คุณปราณมา..” ธนาฒน์เอ่ยเสียงเบาทว่าภัทรินไม่เข้าใจ ดังนั้นธนาฒน์ทำมือใบ้ ให้หันหน้ากลับไป
หญิงสาวหันหน้ากลับไป เป็นจังหวะที่ปราณเดินผ่านมาพอดี หญิงสาวเลยชนเข้ากับปราณแบบไหล่เฉี่ยวไหล่
ภัทรินเซ “โอ๊ย!” เธอทำทำมือถือหล่นพื้น “เฮ้ย!”
ปราณเซเล็กน้อย หันกลับมามองแวบหนึ่ง เป็นจังหวะที่ภัทรินกำลังห่วงใยมือถือที่หล่นมากกว่า
“ขอโทษครับ” ปราณขอโทษเสร็จก็หันเดินเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงทันที ภัทรินหันเงยหน้ามามองก็ไม่ทันเห็นหน้าปราณแล้ว เห็นแต่ด้านหลังที่เดินไป
“ถ้ามือถือเสียหาย ดิฉันจะรับผิดชอบให้ค่ะ” อัณณาเดินเข้ายื่นนามบัตรให้แล้วรีบเดินตามปราณไป
ภัทรินเห็นหน้าอัณณาผ่านๆ
ธนาฒน์รีบเข้ามาหาภัทริน “คุณปราณ ผู้บริหารคนใหม่ แพตเห็นหน้าเขาแล้วใช่มั้ย”
ภัทรินตอบเสียงห้วน “ไม่เห็น”
ธนาฒน์รีบชวนหญิงสาวเข้างาน “อ้าว งั้นไป เข้าไปกัน”