บทละครโทรทัศน์ ลมซ่อนรัก ตอนที่ 2 หน้า 5
ปราณเดินกึ่งวิ่งเข้ามาที่บริเวณสระว่ายน้ำของโรงแรม มองไปรอบๆ หาใครบางคนอยู่ แล้วก็เห็นใครคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงริมสระ โดยเอาหมวกปิดหน้าอยู่
ปราณทัก “ไอ้ณนต์..”
คนที่นอนยกหมวกออก คือ ปราณนต์นั่นเอง ชายหนุ่มอยู่ในชุดกางเกงยีนส์ เสื้อโคร่งๆ สวมหมวกไหมพรมและมีผ้าพันคอผืนบางๆ พันมาด้วย กำลังนอนกระดิกเท้ายิ้มร่าให้กับพี่ชาย “สวัสดีคร้าบพี่ชาย”
ปราณเอ่ยเสียงเข้ม “ลุกขึ้นมาทักทายกันดีๆ”
ปราณนต์ลุกขึ้นมายืน ทั้งคู่กางแขน แล้วเดินเข้ามากอดกันอย่างแมนๆ ด้วยความคิดถึง
“คิดถึงพี่ชายจุงเบยยยย” ปราณนต์ฉวยโอกาสหอมแก้มพี่ชายซะงั้น
“เฮ้ย!!” ปราณตกใจร้องเสียงหลง
“บอกแล้วไง ถ้าเจอหน้าพี่จะหอมสักสามจ๊วบ..มาๆๆ ขออีกสอง”
“ทะลึ่งแล้ว” ปราณนต์หัวเราะๆ ปราณมองพิจารณาน้องชาย ด้วยความคิดถึง “ณนต์..พูดตรงๆนะ สารรูปนาย..ดูไม่ได้เลย”
“อ้าว คนอยู่บนเขาบนดอย จะไปหล่อสู้หนุ่มเมืองกรุงใส่สูทผูกไทด์ได้ยังไงล่ะครับ..โด่ ถ้าผมเอาชุดพี่มาใส่ ผมก็หล่อเหมือนพี่นั่นแหละ”
“งั้นนายก็น่าจะลงจากดอยกลับมาใส่สูทได้แล้ว”
ปราณนต์เหวอไป เพราะรู้ว่าพี่ชายหมายถึงอะไร “เอ้อ นี่ๆๆ ผมมีของมาฝากพี่ด้วย” ปราณนต์เปลี่ยนเรื่อง หันไปที่กระเป๋าเป้ของตัวเอง หยิบกล่องกระดาษขนาดกลางๆ ที่แพ็กเอาไว้อย่างดีขึ้นมา “อ่ะ ขอแสดงความยินดีกับรางวัลนักบริหารผู้ยิ่งหญ่าย”
“มาแสดงความยินดีกับชั้น ทำไมไม่เข้าไปในงานเลี้ยง มาหลบๆซ่อนๆแถวนี้ทำไม”
“พี่ช่วยดูสภาพผม..แค่เข้ามาในโรงแรมหรูขนาดนี้ได้ก็บุญแล้ว..จะให้เข้าไปในงานเลี้ยงอีกเหรอ..สงสารผมเถ๊อะ” ปราณนต์ยื่นกล่องให้อีก ปราณยังไม่รับ จ้องนิ่ง ด้วยสายตาคาดคั้นเอาคำตอบจริงๆ จากปราณนต์ “แล้วถ้าผมเข้าไปในงาน แขกไม่งงตายเหรอ ที่อยู่ๆผู้บริหารมีฝาแฝด..พี่กับผมก็ต้องมาตอบคำถามอีกว่าเราไปแฝดกันเมื่อไหร่ ตอนไหน ทำไมไม่มีใครรู้ ทำไมไม่อยู่ด้วยกัน ทำไมผมต้องไปอยู่ดอยกับแม่” ปราณนต์เผลอพูดถึงแม่ ชะงักไป แล้วรีบกลบเกลื่อน “เห็นมั้ย แค่คิดยังเหนื่อยเลย” ชายหนุ่มยื่นกล่องไส้อั่วให้อีก “ไส้อั่วของโปรดพี่เลยนะ”
ปราณรับกล่องมาถือไว้ เอ่ยอย่างรู้ทัน “นายไม่ยอมเข้าไปในงาน เพราะนายไม่อยากเจอหน้าพ่อมากกว่า..ใช่มั้ย”
ปราณนต์อึ้งไม่ตอบ เปลี่ยนเรื่อง “เอ้อใช่ ผมมีน้ำพริกหนุ่มมาด้วย” เขารีบไปที่เป้ รูดซิปหาของข้างใน
ปราณมองปราณนต์แล้วรู้สึกสะท้อนใจ