บทละครโทรทัศน์ ลมซ่อนรัก ตอนที่ 2 หน้า 3
“ไม่..หมดเวลาสำหรับคนอื่นแล้ว..ธนาฒน์ เราไปฉลองวันเกิดของเรากันเถอะ” ภัทรินกลับหันหลัง เดินแยกออกไป ธนาฒน์ได้แต่เซ็ง
มุมหนึ่งในห้องจัดเลี้ยง พสุวัฒน์กำลังทักทายกับแขกผู้ใหญ่อยู่ ดูอารมณ์ดี ไม่มีทีท่าเป็นกังวลที่ปราณยังมาไม่ถึงงาน พอพสุวัฒน์จะแยกไปทักแขกอีกคน ก็ต้องชะงัก เพราะสินธรเดินเข้ามาคุยด้วย ชมนาดตามมา
“นี่มันชั่วโมงนึงแล้ว ลูกชายพี่ยังไม่มาเลยนะครับ” สินธรเอ่ยถามขึ้น
“อ้าวเหรอ รถติดอยู่มั้ง เดี๋ยวมันก็มา”
“คุณสุพจน์กับภรรยามีบินต่อคืนนี้ด้วยนะคะ” ชมนาดรีบแจ้ง
“อ้าวเหรอ..ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวผมไปคุยกับเขาเอง..ผู้บริหารใหม่มาสายนิดๆหน่อยๆ แขกน่าจะเข้าใจ ไม่ถือสา”
สินธรรู้สึกแปลกๆ “พี่พสุ..วันนี้พี่ดู..ใจเย็นมากเลยนะครับ”
“เอ้า เครียดไปแล้วช่วยให้มันมาเร็วขึ้นได้หรือไง..ช่วยอะไรให้ไม่ได้ แล้วจะเครียดให้ความดันขึ้นทำไม” พสุวัฒน์กำลังจะขยับไป แต่พอดี ปราณกับอัณณาเดินเข้ามาในงานพอดี
“พ่อครับ ขอโทษครับที่มาสาย” ปราณเอ่ยพร้อมไหว้ขอโทษกับผู้เป็นบิดา
“ไม่เป็นไรๆๆ ไปๆ รีบไปขึ้นเวที เร็ว” พสุวัฒน์โอบประกบพาปราณเดินแยกไปทันที อัณณารีบตามไป
สินธรกับชมนาดมองตามอย่างสงสัย
พสุวัฒน์เดินประกบพาปราณมาที่ข้างเวที ระหว่างเดิน ทั้งคู่แอบกระซิบคุยกัน
“เป็นไง ได้เรื่องมั้ย” พสุวัฒน์ถามขึ้น
“แผลใหญ่อยู่โรงงานที่อยุธยาครับ ชื่อภัทริน สุคนธกาญจน์” ปราณบอกข้อมูลที่สืบมาได้
“ภัทริน สุคนธกาญจน์?”
สินธรกับชมนาดอยู่อีกด้านหนึ่ง มองอากัปกิริยาปราณและพสุวัฒน์ตลอดเวลา
“ผมขอโทษที่ต้องเอางานเลี้ยงนี้มาเป็นเครื่องมือ ไม่งั้นคงไม่มีโอกาสอื่นแล้ว”
“จะขอโทษอะไรเล่า ลูกทำเพื่อบริษัทอยู่”
“ขึ้นไปขอโทษแขกก่อนดีกว่าค่ะปราณ” อัณณาเตือนชายหนุ่ม
พสุวัฒน์ผละออก ตบบ่าให้กำลังใจปราณ เขาเดินขึ้นเวทีไป แขกในงานปรบมือต้อนรับ
ภายในภัตตาคารหรู บนดาดฟ้าโรงแรม เสียงเปียโนในร้านดังกล่อมบรรยากาศ ภัทรินเดินนำเข้ามาเกาะขอบระเบียงมองบรรยากาศอย่างตื่นเต้น เห็นตึกระฟ้าและวิวทิวทัศน์ของกรุงเทพยามค่ำคืน
“ธนาฒน์..ดูสิคะ..สวยจัง”
“แพตคะ..เราขึ้นมาเร็วไปหรือเปล่า..เราน่าจะ..” ธนาฒน์แย้งขึ้น
“ธนาฒน์..” ภัทรินขัด