บทละครโทรทัศน์ ลมซ่อนรัก ตอนที่ 5 หน้า 2

"เดี๋ยวชั้นโทรศัพท์อธิบายได้" หญิงสาวแก้ตัวส่งๆ

"เห็นแก่ตัว" 

"หา.." หญิงสาวคาดไม่ถึงว่าจะมีใครกล้ามาว่าตนแบบนั้น

ปราณนต์ยิ้มเยาะ ไม่อยากจะด่าอะไรอีกแล้ว "ขนาดแม่คุณเอง คุณยังไม่แคร์ ผมก็ไม่มีหวังอะไรกับตัวคุณแล้วล่ะ" 

"คุณหมอ!! คุณไม่ได้รู้จักชั้นดี อย่ามาตัดสินชั้น" 

"ผมรู้จักคุณผ่านการกระทำที่คุณทำกับแม่คุณนั่นแหละ!! น้าภาพูดทุกวี่ทุกวันว่ามีลูกสาวแสนดี แต่ทุกครั้งที่น้าภาป่วย ผมไม่เคยเห็นลูกสาวแสนดีคนไหนพาแม่ไปโรงพยาบาลเลย..คงจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่มีโรคประจำตัวอะไรบ้าง" ภัทรินเดินหนี ไม่อยากรับรู้ ปราณนต์เดินตามมา "หมาที่คุณส่งมาให้แม่คุณเลี้ยงอีก..เพราะอะไร? ..ไม่มีปัญญาเลี้ยง?..หรือแฟนไม่ชอบ? ..อะไรที่คุณรัก แต่ถ้ามันสร้างปัญหาให้คุณเมื่อไหร่ คุณก็พร้อมจะถีบหัวส่ง..อย่างนี้ไม่เรียกเห็นแก่ตัวจะให้เรียกว่าอะไร" 

"หยุดด่าชั้นได้แล้ว!! มันกงการอะไรของคุณ!! นี่มันเรื่องของชั้น หมาก็หมาชั้น แม่ก็แม่ชั้น คุณเกี่ยวอะไรด้วย!!" ภัทรินเจ็บปวด น้ำตาไหล "ถ้าหมอกตัญญูมากนักก็กลับไปดูแลแม่ตัวเองสิ!!!" 

ปราณนต์อึ้งที่โดนย้อนเรื่องแม่ ภัทรินเชิดหน้า เดินแยกออกไป

ปราณนต์ฉุน เอ่ยน้อยใจ "เออ ผมขอโทษที่จุ้นจ้านชีวิตคุณ!!" เขาเดินแยกกลับไปที่รถ ขึ้นรถไปอย่างฉุนเฉียว แล้วก็ขับออกไป รถแซงผ่านภัทรินที่ยังเดินอยู่ไปเลย ไม่รีรอ ไม่ลังเล ผ่านไปแบบไม่แยแส ทอดทิ้ง เหลือไว้แต่ฝุ่น 

ภัทรินเดินลากกระเป๋า น้ำตานอง แต่ยังฝืนลากไป

ภัทรินลากกระเป๋าเดินไปบนถนนที่ขรุขระ ท่าทางฮึดฮัดต่อเนื่อง น้ำตายังคงไหล หญิงสาวยังคงเดิน ฝ่าแดดจ้า มีรถกระบะแล่นผ่านไป ทิ้งฝุ่นเอาไว้ฟุ้งกระจาย 

แต่อยู่ๆกระเป๋าที่ลากมาล้อแตกหลุดออกมา ภัทรินยิ่งฉุน ฝืนลากกระเป๋าไปทั้งๆ ที่ไม่มีล้อ กระเป๋ากระโดกกระเดก กระแทกกับพื้นที่ขรุขระ แล้วในที่สุด กระเป๋าก็ดีดตัวเอง ฝาเปิดออกมาผลัวะ ข้าวของเสื้อผ้าในนั้น หลุดออกมาหมด 

ภัทรินหันมาเห็นสภาพกระเป๋าเดินทาง สีหน้าเหมือนจะโวยวาย แต่ภัทรินกลับข่มอารมณ์ ฝืนลากกระเป๋าเดินต่อทั้งๆที่ฝาเปิดอยู่ แต่เดินไปได้อีก 6-7 ก้าว ก็ชะงัก ยืนนิ่ง มือปล่อยกระเป๋า แล้วร้องไห้ หมดแรง

"แม่..ชั้นขอโทษ..ชั้นขอโทษ..ฮือๆๆๆๆ" ภัทรินร้องไห้ รู้สึกผิด

สักพัก รถของปราณนต์แล่นกลับมา จอดห่างออกไปตรงหน้า ปราณนต์นั่งในรถ มองสภาพของภัทรินด้วยความสงสาร เห็นใจ แล้วปราณนต์ก็เปิดประตูลงไปยืนข้างรถ มองภัทริน

หญิงสาวเงยหน้ามาเห็นพอดี ชะงักที่เห็นปราณนต์กลับมา ค่อยๆลุกยืนขึ้นมาด้วยความงงงวยว่าปราณนต์กลับมาทำไม มาไม้ไหน 

ปราณนต์มองนิ่ง แววตาอ่อนลง แล้วก็เดินเข้าไปหา ภัทรินฉงน สงสัย ยิ่งปราณนต์เดินเข้ามาใกล้ สีหน้าก็เริ่มตื่นๆปนระแวง ชายหนุ่มเดินมาถึงตรงหน้า ภัทรินก้าวถอยก้าวนึง ปราณนต์ก้าวตาม หญิงสาวมีแววตาตื่นๆ