บทละครโทรทัศน์ ลมซ่อนรัก ตอนที่ 5 หน้า 4
"คุณไม่ได้ทำจริงๆเหรอ" ปราณนต์ถามซ้ำให้แน่ใจ
"นี่" ภัทรินหันขวับมาจ้อง เอาเรื่อง
"บางที คุณอาจจะรู้ แต่แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น เซ็นๆอนุมัติไป เพราะอาจได้รับผลประโยชน์บางอย่างตอบแทน"
"ถ้าคุณไม่เชื่อที่ชั้นพูด ก็ไม่ต้องคุยกัน" ภัทรินกระชากจดหมายคืนมา
"ผมแค่ถาม..คุณก็น่าจะรู้ว่าบ้านเราเรื่องผลประโยชน์ที่เอื้อกันมันมีมาแต่ไหนแต่ไร..เธอช่วยชั้น ชั้นช่วยเธอ..เรื่องพวกนี้ผมเจอมาแยะ..ทำเป็นร้องไห้ฟูมฟายว่าตัวเองตกเป็นเหยื่อ แต่สืบไปสืบมา สุดท้ายก็มีผลประโยชน์ร่วมกัน"
"ผลประโยชน์เดียวที่ชั้นได้จากมันคือความรักปลอมๆ..มันมาจีบ..แล้วชั้นก็โง่รักมัน..ตั้งเกือบสองปี..สองปีที่ชั้นไม่รู้เลยว่ามันกำลังหลอกใช้..ทำไมชั้นถึงไม่รู้ ทำไมถึงโง่อยู่ตั้งเกือบสองปี" ภัทรินรู้สึกฉุนยิ่งพูดถึงยิ่งสะเทือนใจ
ปราณนต์เห็นน้ำตาแล้วไม่สบายใจ "โอเคๆๆ ผมเชื่อคุณแล้ว หยุดร้องเถอะ"
"ชั้นเคยฝันหวานว่าจะได้แต่งงานกับมันอีกด้วย..ชั้นหน้ามืดตามัวที่สุด..ยัยเพ้อเจ้อ..ยัยโง่เง่าไม่มีใครเกิน...โง่ๆๆ" ภัทรินตีตัวเอง
"หยุดบ้าเถอะคุณ"
"ชั้นหยุดไม่ได้"
"ก็แค่หยุด" ปราณนต์จับมือภัทรินให้หยุดตีตัวเอง
"คุณไม่เข้าใจเหรอว่าผู้หญิงเวลาอินแล้วมันหยุดไม่ได้ จนกว่าจะสุด” ภัทรินดึงมือออกมา ตีตัวเองอีก “ชั้นมันโง่ๆๆๆ"
ปราณนต์ได้แต่มอง ทำอะไรไม่ได้ สักพัก สีหน้าเริ่มเหย ร้องไห้อีกคน "ถ้าคุณไม่หยุด ผมจะร้องแล้วนะ"
"จะร้องทำไม" ภัทรินถามงงๆ
"ผมอินแทนคุณ ฮือๆๆๆ ฮือออออออ" ปราณนต์ร้องหนักกว่า ดังกว่า
"นี่ ปัญหานี้ ชั้นเป็นเจ้าภาพ อย่ามาร้องเสียงดังกว่า"
"ผมหยุดไม่ได้ ฮือๆๆๆๆๆ"
"ประสาท เป็นหมอหรือเป็นบ้าเนี่ย”
“ฮือๆๆๆๆๆ”
ภัทรินอดขำท่าทางของปราณนต์ไม่ได้ ขำออกมาทั้งน้ำตา “บ้า หยุดแล้ว" หญิงสาวปาดน้ำตา
ปราณนต์ค่อยหยุดร้องได้ ยิ้มออกมา แล้วค่อยมาทางจริงจัง "คุณจะเอายังไงต่อไป"
ภัทรินเครียด ไม่รู้คำตอบ
รถของปราณนต์มาจอดที่หน้าบ้านภารตี
ภารตีนั่งอยู่ที่ม้านั่งหน้าบ้าน นั่งนิ่งเครียดแทนลูก ว่าจะหาทางออกยังไงดี มีเจ้าโคโค่นั่งอยู่ด้วยข้างๆ
ภัทรินอยู่ในรถ ลังเล ปราณนต์พยักหน้าให้กำลังใจ
ภัทรินลงจากรถไป เดินเข้าไปหาแม่ "แม่..."