บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 4

อย่าลืมฉัน ตอนที่ 4

เกนหลงกับพจน์กลับเข้าบ้าน

“คุณพ่ออนุญาตให้เกนไปเป็นเลขาเขมง่ายๆ แบบนั้นได้ยังไงคะ เกนยังไม่ได้รับปากสักหน่อย” เกนหลงมองพ่องอนๆ “รู้เห็นเป็นใจกันมากไปแล้วนะคะ”

พจน์ขำ “อ้าว พ่อทำแบบนี้เพราะเกนบอกว่าอยากรู้จักเขมมากขึ้น โอกาสนี้ล่ะเหมาะที่สุด ลูกจะได้ทำความรู้จักเขาทั้งเรื่องงานเรื่องส่วนตัว เขาก็ได้เลขารู้ใจ วินวิน” 

“แค่รู้จักค่ะ ยังไม่ถึงขั้นรู้ใจ ได้เกนไปเป็นเลขา เขมนั่นแหละที่จะปวดหัว คุณพ่อก็รู้ว่าเกนเอาใจคนเป็นที่ไหน”

“ก็ดี..จะได้รู้กันว่าเขมชาติทนลูกได้หรือเปล่า? ..” พจน์หยุดเดินหันมาจับไหล่ลูกสาว “พ่อคิดว่า ลูกควรใช้โอกาสนี้ศึกษาการทำงานของเขมชาติเพื่อเอามาใช้ในการบริหารงานโรงแรมของเรา ระหว่างนั้นลูกก็จะได้ศึกษานิสัยใจคอของเขาไปด้วย ... ไม่ว่าลูกกับเขมชาติจะได้ลงเอยกันหรือไม่..การไปทำงานกับเขาก็เป็นประโยชน์กับลูกอยู่ดี”

เกนหลงรับฟังแล้วคิดตาม

เขมชาตินั่งตรวจดูผ้าตัวอย่างที่ส่งมาจากโรงงานอย่างไม่มีสมาธิ ทำไปใจก็แว่บไปคิดถึงแต่ภาพสุริยงนั่งอยู่กับเอื้อในร้านอาหาร ท่าทางมีความสุขมาก

เขมชาติชักสีหน้า พับเก็บตัวอย่างผ้าอย่างหงุดหงิด แล้วก็พยายามจะลืม เปิดแฟ้มผ้ามาดูอีกที...แต่ก็ไม่สำเร็จ 

ชายหนุ่มจึงหันไปกดโทรศัพท์ภายในเรียกสุริยงด้วยเสียงเข้ม “เข้ามา!”

เขมชาติวางสาย...หันมาปั้นหน้าดุ เอาความดุกลบความรู้สึกบางอย่างในใจ สุริยงเปิดประตูเข้ามา พร้อมสมุดโน้ต แท็บแล็ต และเก้าอี้ .. สุริยงลากเข้ามาแล้วนั่งที่เดิม “พร้อมค่ะ”

“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?” เขมชาติถามเสียงเข้ม สุริยงผงะ งงว่าอีกฝ่ายจะมามุกไหน? 

เขมชาติจึงรีบอธิบาย “คนที่เอาลูกมาอ้าง แล้วก็แอบไปเจอกัน เป็นใคร??”

“เป็นคนในครอบครัวค่ะ” 

“คนในครอบครัว?” ชายหนุ่มทำหน้ายียวน “... สามีใหม่?”

สุริยงมองหน้า..แววตาไม่พอใจ เขมชาติลุกขึ้นแล้วก็พูดเสียงกวน “ที่ผมถาม เพราะผมเป็นห่วงความปลอดภัยของบริษัท”