บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 12
อย่าลืมฉัน ตอนที่ 12
เขมชาติขับรถเข้ามาจอดหน้าบ้านสุริยงด้วยใบหน้าเครียด....เข้ม
สุริยงพูดนิ่งๆ ยิ้มๆ เหมือนไม่มีอะไรในใจ ก่อนจะถามหยั่งเชิง “มีใครเล่าอะไรให้ฟังอีกคะ?”
เอื้อพูดตรงๆ “วานิต้า..เขาเป็นเพื่อนกับอร เขาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน แล้วเขาก็..เห็นเขมชาติดูแลคุณอย่างดี .. ดีจนผิดสังเกต”
“แล้ว ...?”
“แล้วผมก็เลยกลัวว่าคุณจะ...หวั่นไหว”
สุริยงยิ้มนิดๆ แอบโล่งอกที่ไม่ใช่เรื่องในอดีต
“เรารู้จักกันมานานนะคะ คุณเอื้อน่าจะรู้ หนูเล็กเป็นคนยังไง .. แค่การดูแลอย่างดี ไม่ว่าจะดีแค่ไหน ... ไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้หนูเล็กหวั่นไหว”
สุริยงมองหน้าเอื้อแววตาหนักแน่น..เอื้อฟังแล้วก็สะท้อนใจ เพราะตัวเองทำดีเท่าไหร่ก็ไม่หวั่นไหว
“ใช่...ผมรู้ .. ผมรู้ว่าหนูเล็กเป็นคนยังไง แต่ผมไม่รู้ว่าเขมชาติเป็นคนยังไงกันแน่ ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรและกำลังทำอะไร ผมแค่อยากเตือนให้ระวัง ... ผมเป็นห่วง”
สุริยงรู้สึกสะเทือนใจนิดๆ แต่ฝืนยิ้มเหมือนไม่มีอะไร “ขอบคุณค่ะ ..”
เอื้อพยักหน้ารับคำขอบคุณ... แล้วเสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้น
สุริยงได้จังหวะตัดบท “ผู้อำนวยการคงมาแล้ว..ฝากคุณเอื้อส่งคุณเกนด้วยนะคะ”
เขมชาติยืนร้อนรนใจ กำลังจะกดออดอีกครั้ง ประตูบ้านก็เปิดออก เกนหลงเดินออกมา เอื้อถือถุงขนมตามมา “มาแล้วค่า...แหม..ใจร้อนไปได้”
เอื้อกับเขมชาติประสานสายตากัน......ต่างคนต่างรู้ ว่ามีความรู้สึกบางอย่างกรุ่นๆ อยู่ข้างใน
“สวัสดีครับคุณเขม”
“สวัสดีครับ .. “ เขมชาติเห็นถุงในมือเอื้อจึงเอ่ยถาม “อะไรครับเนี่ย?”
“ฝอยทองค่ะ คุณแม่คุณสุทำขาย อร่อยมากกกกก เกนเลยเหมามาหมด มีของเขมด้วยนะคะ”
เขมชาติยิ้มรับ “น่ารักจัง ขอบคุณมากครับ ผมจัดการเองครับ”
“เขมจะเข้าไปเยี่ยมคุณสุหน่อยไหมคะ?”
เอื้อรอฟัง เขมชาติชะงักคิด แล้วก็ตอบยิ้มๆ