บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 18
อย่าลืมฉัน ตอนที่ 18
วงดนตรีเปิดหมวกกำลังเล่นเพลงบอสซ่าสนุกสนานอยู่ริมทะเลสาบ.. ผู้คนยืนฟังอยู่รายล้อมไม่แน่นหนา เกนหลง กับ เอื้อก็เป็นหนึ่งในคนกลุ่มนั้น หญิงสาวอยู่ในอาการกึ่มๆ อารมณ์กำลังสนุก
“เพราะจัง .. พี่เอื้อรู้ไหมคะ..สิ่งที่เกนทำได้แย่ที่สุดในชีวิตคืออะไร?”
“ตามหาผู้ชาย!” เอื้อตอบหน้าตาย
ทำให้เธอผลักอย่างแรง “พี่เอื้อ!!”
ชายหนุ่มเซไปชนกับกำแพงข้างๆอย่างแรงแต่ก็หัวเราะอารมณ์ดี “เฮ้ยยย ผลักจริงเลยหรือ แรงเยอะเหมือนกันนะเนี่ย” เกนหลงงอนๆ เอื้อรีบมาง้อ “ขอโทษค้าบบบบ.. ตอบมา..พี่รอฟังอยู่”
เกนหลงเห็นว่ายอมง้อดีๆก็เลยตอบ “สิ่งที่เกนทำได้แย่ที่สุด ก็คือ .. ร้องเพลงค่ะ .. นอกจากร้องไม่ตรงคีย์ ยังจำเนื้อไม่ได้ แล้วก็ดำน้ำ แต่งเนื้อให้ใหม่อีกต่าง บางทีก็เอาเพลงโน้นมารวมกับเพลงนี้ โห..คนฟังเงิบ!”
“ส่วนพี่...สิ่งที่ทำได้แย่ที่สุดคือ ... เต้นรำ!!”
เกนหลงไม่เชื่อ
“ไอ้เต้นเป็นจังหวะช้าๆ เบาๆ มันก็พอได้ แต่เต้นแบบว่า..แดนซ์กระจาย ฟรีสไตล์ เต้นไม่เป็น ไม่รู้ว่าจะเอามือ เอาแขน เอาขาไปไว้ตรงไหน”
ทันใดนั้นดนตรีก็แสนเป็นใจ..เปลี่ยนจากจังหวะกลางๆ เป็นจังหวะเร็วสนุกสนานขึ้นมาทันที
เกนหลงหันมาทางเอื้อ “ไม่เชื่อค่ะ .. ต้องพิสูจน์” ว่าแล้วก็ลากเอื้อไปเลย ชายหนุ่มถึงกับเหวอ
“เฮ้ยยๆๆๆ เกนๆ เกนจะทำอะไร?”
เกนหลงลากเอื้อหยุดหน้าวงดนตรี …แล้วเกนหลงก็เริ่มเต้นอย่างสนุกสนาน
“โชว์เลยค่ะ!!!” ส่งเสียงเรียกพร้อมกับเต้นนำอย่างน่ารัก
เอื้ออึกๆ อักๆ นักดนตรีก็คึกเล่นใหญ่เลย คนเริ่มหันมามอง บางคนตบมือ นักท่องเที่ยวชาวจีน เริ่มหันมามุง ตบมือเชียร์ให้เอื้อเต้น เอื้อยิ้มแห้งๆ เขินๆ จะเดินหนี . .เกนหลงไม่ยอมลากมา
“ไปไม่ได้นะคะ .. เสียฟอร์มหมด...เห็นไหมคะ คนยืนดูเต็มเลย .. เต้นหน่อยน่า..นะนะนะ”
เอื้อเขินจัด “จำไว้เลยนะ คราวหน้า โดนจับร้องเพลงแน่” เอื้อขู่ด้วยความแค้น เกนหลงขำ แล้วเอื้อก็จำใจต้องเต้นในแบบเก้งๆ ก้างๆ แบบแข็งแต่น่ารักมากกกกก เกนหลงถึงกับหัวเราะท้องแข็ง ... เอื้อเห็นเกนหลงหัวเราะก็หัวเราะตาม...เสียงหัวเราะของทั้งสองคนดังประสานกับเพลงที่สนุกสนาน
เสียงดนตรีหวานซึ้ง..ของนักไวโอลินที่ยืนเล่นอยู่ไม่ห่างจากโต๊ะ..ทำให้สุริยงกับเขมชาตินั่งซาบซึ้งกับขนมเค้กรูปดอกไม้ และไวน์ชั้นดี .. ทั้งคู่ปรบมือ นักไวโอลินโค้งรับและเดินไป .. ความสงบกลับคืนมา..สุริยงมองไปรอบๆ แล้วถอนใจเบาๆ สุข สบาย อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน