บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 18 หน้า 2
13 เมษายน 2557 ( 22:31 )
3.7M
6
“ถอนใจทำไม? มีอะไรไม่สบายใจ กลุ้มใจ ไม่พอใจหรือเปล่า?”
“ตรงกันข้ามค่ะ .. การถอนใจของคนเรา บางที...รู้สึกสบาย...ก็ถอนใจออกมา... “เฮ่อออออออ” สบายใจจัง” สุริยงยิ้ม
ชายหนุ่มหัวเราะ “โอเค..งั้นผมก็ “เฮ่อออ” โล่งอก ..”
สุริยงยิ้มๆ มองเขมชาติ เขมชาติยิ้มตอบ..แล้วก็เข้าเรื่อง
“วดี .. สิ่งที่ผมอยากบอกคุณ นอกจาก “อัลมอนด์” .. “กุหลาบไร้หนาม” .. “กานพลู” .. และ “แอสเตอร์” แล้ว .. ยังมีอีกหนึ่งอย่าง..ที่ผมอยากบอก”
“อะไรคะ?”
เขมชาติลุกขึ้น แล้วหยิบผ้ากำมะหยี่เนื้อนุ่มออกมา เขาเดินมาหาสุริยง “บอกตอนนี้ไม่ได้ เดี๋ยวไม่เซอร์ไพรส์ ..”
“แล้วต้องไปบอกที่ไหน ...”
“ปิดตาก่อน.. แล้วผมจะพาไป” เขมชาติบรรจงใช้ผ้ากำมะหยี่...ปิดตาสุริยงอย่างอ่อนโยน ....
เขมชาติค่อยๆ จูงมือสุริยงที่ถูกปิดตาเดินมา สุริยงกุมมือเขมชาติไว้แน่น เพราะรู้สึกไว้วางใจเขมชาติอย่างเต็มที่ .. เขมชาติเดินพามาหยุด แล้วค่อยๆเปิดตาออก
เขมชาติกระซิบ “ทุกอย่างที่ผมทำ...ผมทำเพื่อคุณคนเดียวนะ .. วดี”
ผ้ากำมะหยี่ถูกคลายออก...สุริยงค่อยๆลืมตาขึ้น .. แล้วก็ตื่นเต้น กับภาพที่เห็น
“ฟอร์เก็ต มี น็อต”
สุริยงยืนอยู่ในมุมหนึ่งของโรงแรมที่ประดับประดาไปด้วยดอกฟอร์เก็ต มี น็อต ดอกเล็กๆ เป็นทั้งช่อ ทั้งกระถาง วางไว้อย่างสวยงาม
เขมชาติหยิบมาหนึ่งช่อ ส่งให้สุริยง “ดอกฟอร์เก็ต มีน็อต .. มีความหมายแทน “รักแท้” .. นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ผมอยากจะบอกคุณ ...”
เขมชาติมองสุริยงและส่งดอกไม้ให้อย่างอ่อนโยน สุริยงรับมาด้วยความซึ้งใจ “คุณเคยบอกผมว่าคุณชอบดอกฟอร์เก็ตมีน็อต .. เพราะมันมีสีที่ไม่เหมือนใคร มีกลีบที่บอบบาง แต่ก็อดทน .. เหมือนคุณ ..”
สุริยงยิ้ม “จำได้ด้วยหรือ?”
“ผมไม่เคยลืมเรื่องระหว่างเราเลยนะวดี .. ผมไม่เคยลืมวันแรกที่เราเจอกัน .. ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ทุกความใส่ใจ ความห่วงใยที่คุณมีให้ผม”