บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 11
อย่าลืมฉัน ตอนที่ 11
เขมชาติคุยกับเกนหลงในห้องทำงาน มีสุริยงยืนคอยรับฟังอยู่ไม่ห่างนัก
เกนหลงร้องถามด้วยความตื่นเต้นดีใจ “มีคนสนใจเอาลายผ้าที่เกนออกแบบไปทำเฟอร์นิเจอร์...จริงๆหรือคะ?”
“จริงสิครับ พรุ่งนี้เขาขอนัดให้คุณเกนไปพรีเซนต์คอนเซ็ปต์ คุณเกนสะดวกนะครับ”
“สะดวกสิคะ..เกนจะยกเลิกทุกสิ่ เพื่องานนี้” หญิงสาวตาเป็นประกาย จับมือเขมชาติกลับ “เขม..ขอบคุณนะคะ เกนไม่คิดเลยว่าจะมีคนเห็นว่าคุณค่าของงานที่เกนทำ”
เขมชาติจับมือทับไปอีกที “ทุกสิ่งทุกอย่างที่มาจากคุณ ผมเห็นคุณค่าเสมอ...ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ..ที่คุณเห็นคุณค่าของผม ไม่เหมือนคนอื่น ... ที่ไม่เคยมองเห็น”
สุริยงสะอึก..เชิดหน้านิดๆ เจ็บเพราะร้อนตัว แววตาอยากจะบอกว่า “ไม่ใช่ว่าไม่เห็น....”
“โถๆๆๆ...” เกนหลงจับแก้มเขมชาติ เหมือนปลอบใจเด็กๆ “อย่าน้อยใจไปเลยนะคะเจ้านาย ถึงไม่มีใครเห็น แต่มีเกนคนนึงที่เห็น..พอไหมคะ?”
เขมชาติจับมือที่อยู่ที่แก้มพร้อมยิ้มรับ “เกินพอแล้วครับ”
สองคนหัวเราะให้กันน่ารักกุ๊กกิ๊ก สุริยงยืนหัวเน่าแมงวันตอมอยู่อย่างน่าสงสาร จนเกนหลงรู้สึกหันมาพูดอย่างอายๆ “ขอโทษค่ะ..เกนดีใจจนลืมไปเลยว่าคุณสุยืนอยู่ด้วย..”
เขมชาติโอบเอวเกนหลงหวานโชว์ “..ไม่เป็นไรหรอกครับ..สุริยงเขาเคยมีสามีแล้ว ลูกก็มีแล้ว เรื่องแบบนี้เขาเข้าใจดี”
“ก็จริง...เกนว่า..ตอนคุณสุอยู่กับพี่เอื้อ อาจจะสวีตกว่านี้ก็ได้..ใช่ไหมคะ?”
เขมชาติหน้าหงิกทันที...
สุริยงยิ้มๆเปลี่ยนเรื่องอย่างสุภาพ “เรื่องนัดกับบริษัทเฟอร์นิเจอร์ในวันพรุ่งนี้ ดิฉันคอนเฟิร์มได้เลยนะคะ”
เขมชาติพยักหน้า ยังเคืองนิดๆ เกนหลงหันมาเขมชาติรีบยิ้มรับ
“เขมคะ เย็นนี้ขอกลับเร็วหน่อยนะคะ มีนัดกับพี่เอื้อเทสต์เมล็ดพันธุ์กาแฟที่จะใช้ในโรงแรม..คุณสุไปด้วยกันไหมคะ?”