บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 11 หน้า 5
5 เมษายน 2557 ( 12:52 )
3.7M
6
“สวัสดีครับ” เอื้อหันมาตอบรับ
เขมชาติยิ้มเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่เกนหลงคุยกับเอื้อ แล้วยกกาแฟมาดื่ม “อืมมม..อร่อยดีนะครับ แต่ก็ยังสู้ฝีมือคุณเกนไม่ได้”
เกนหลงยิ้มรับ “พูดแบบนี้ เดี๋ยวก็ลาออกไปเป็นบาริสต้าแทนเลขาซะเลย”
“ไม่ได้นะ เป็นเลขาผม ห้ามลาออกตลอดชีวิต”
เอื้อมองเขมชาติหวานกับเกนหลง แววตาจับสังเกตตลอดเวลา
“มีเลขาแบบคุณเกน..ใครจะยอมให้ลาออก จริงไหมครับคุณเอื้อ?”
“จริงครับ ..ผมเพิ่งทราบว่าคุณเขมชอบดื่มกาแฟแบบเดียวกับหนูเล็ก”
“เออใช่.. ตอนคุณสุสอนไม่เห็นบอกเลย เขมรู้ไหมคะ?”
เขมชาติตีหน้าเฉย “ผมก็เพิ่งรู้.. บังเอิญจริงๆ” ว่าแล้วก็ดื่มต่อ
เอื้อเห็นเขมชาติไม่ตื่นเต้นแปลกใจ ก็ยิ่งสงสัย!!
สุริยงรอเขมชาติจนถึง 6 โมงเย็นก็เริ่มร้อนใจ มองๆรอว่าเมื่อไหร่เขมชาติจะกลับ
“วันนี้เลิกงานแล้ว อย่าเพิ่งกลับบ้านนะ รอผมก่อน ผมมีเซอร์ไพรส์”
สุริยงชะเง้อนิดๆ รอ .. มีเสียงข้อความเข้า สุริยงหยิบมาอ่าน “ไม่ต้องรอแล้ว คงจะกลับไปเซอร์ไพรส์ไม่ทัน กลับบ้านได้เลย” ..
สุริยงหน้าตาผิดหวังนิดๆ .. พยายามไม่รู้สึกอะไร
เขมชาติ เอื้อ และเกนหลงยังนั่งอยู่ที่โต๊ะมุมสวยของโรงแรม
เกนหลงกำลังติ๊กๆเอกสารรายชื่อเมล็ดพันธุ์กาแฟ “สรุปเอาตามนี้นะคะ จะได้ให้ทางบริษัทจัดเครื่องให้เลย ในส่วนของร้านกาแฟถ้าสร้างเสร็จแล้วจะได้เปิดขายระหว่างที่ก่อสร้างตัวโรงแรม”
“ครับ” เอื้อตอบรับ
“หนุ่มๆ นั่งคุยกับไปนะคะ เดี๋ยวเกนมา” เกนหลงเดินไป เขมชาติกับเอื้อนั่งเผชิญหน้ากัน
เขมชาติอึดอัดหน่อยๆ ตามประสาวัวสันหลังหวะ
แล้วเอื้อก็เปิดฉากก่อน “ขอบคุณที่คุณเขมพยายามช่วยหนูเล็กเรื่องมรดกนะครับ”
เขมชาติชะงัก.. “จะปฏิเสธ” เอื้อพูดต่อ “หนูเล็กเล่าให้ผมฟังหมดแล้ว”
เขมชาติช็อกไปหนึ่งระดับ พยายามจะแก้ “.. คือ ..”