บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 19 หน้า 2
เกนหลงฟังแล้วเจ็บจี๊ดดดดดดด...ได้แต่ถอนใจออกมาเบาๆ .... เอื้อก้มลงมามองแล้วก็สงสาร...โอบไหล่อีกข้างไว้อย่างอบอุ่น..เอื้อกับเกนหลงนั่งอิงพิงกัน ดูน่ารัก เหมือนพี่น้องที่ดูแลกันและกัน..แต่ข้างในนั้น..แอบมีความรู้สึกที่มากกว่านั้นเติบโตขึ้นอย่างช้าๆ และสวยงาม
สุริยงนั่งดูเวบ เปิดหนังสือหางานอยู่ที่สวนหน้าบ้าน แล้วก็คิดถึงงานที่ชนะเสนอให้ พลันสายตาเหลือบไปเห็นดอกฟอร์เก็ตมีน๊อต..สุริยงวางมือจากสิ่งที่ทำแล้วเดินไปยืนมอง..คิด..แล้วตัดสินใจบางอย่าง
สุริยงสวมถุงมือ แต่งตัวทะมัดทะแมง ถอนต้นฟอร์เก็ตมีน็อตออก เพิ่งจะถอนไปได้ไม่เท่าไหร่ ชื่นก็เดินมาบอก “คุณหนูเล็กคะ มีแขกมาหาค่ะ”
สุริยงหันไป เห็นชื่นยืนอยู่ เอื้อ และเกนหลง เดินตามมา
“เดี๋ยวชื่นไปเตรียมเครื่องดื่มกับของว่างให้นะคะ” แล้วชื่นก็เดินเข้าบ้านไป
“สวัสดีค่ะคุณเอื้อคุณเกน” สุริยงแอบกังวล “มากันพร้อมหน้ามีอะไรหรือเปล่าคะ?”
เกนหลงทำเข้ม “มีค่ะ” สุริยงหน้าเสียนิดๆ “เกนจะมาขอบคุณคุณสุน่ะค่ะ” แล้วเธอก็ยิ้มแฉ่ง
สุริยงงง
“ขอบคุณเรื่องที่คุณสุช่วยเขมจัดเซอร์ไพร์สขอแต่งงานให้ น่ารักมาก เกนชอบมากๆ เลยค่ะ” เกนหลงเข้ามาบีบแขนสุริยงอย่างปลื้ม “ขอบคุณคุณสุมากนะคะ”
สุริยงฝืนยิ้มเจื่อนๆ...กับคำขอบคุณที่จริงใจนั้น แต่ลึกลงไป คือความเจ็บปวดที่โดนเขมชาติหักหลัง
“ไม่ต้องขอบคุณสุหรอกค่ะ คุณเกนคู่ควรที่จะได้รับ..สุยินดีด้วยนะคะ”
สุริยงแสดงความยินดีด้วยความจริงใจ ...เอื้อมองแปลงฟอร์เก็ตมีน็อต แปลกใจ
“ปกติผมเห็นหนูเล็กถนอมแปลงดอกไม้นี่มาก ทำไมอยู่ๆถึงถอนซะล่ะ”
สุริยงมองดอกไม้ “ก็แค่อยากเปลี่ยนน่ะค่ะ เบื่อ อยากจะปลูกอย่างอื่นบ้าง”
“แล้วต้นที่ถอนออกจะเอาไปทำอะไรคะ? ยังดีๆอยู่เลย”
“ก็คงทิ้งน่ะค่ะ”
“เสียดายจัง.. เกนขอได้ไหมคะ”
เอื้อหันมาสงสัย “เกนจะเอาไปทำอะไร?”
เกนหลงยิ้ม ท่าทางกระตือรือร้น