บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 9

อย่าลืมฉัน ตอนที่ 9

หน้าบริษัทเห็นรถวิบูลย์จอดอยู่ วิบูลย์กับสุริยงลงจากรถไปคุยกันไป 

“อีก ๒ วันจะได้รถนะครับ ผมจะให้เขาเอามาส่งที่บริษัท”

“ขอบคุณมากค่ะ ได้รถสักทีก็ดีค่ะ จะได้ไม่ต้องลำบากคุณวิบูลย์มารับมาส่ง”

“บ้านเราไม่ไกลกันไม่ได้ลำบากเลยครับ ถ้าผมไม่รับส่งแล้วโดนคุณเขมด่านี่สิครับ..ลำบากแน่” วิบูลย์ยิ้มซื่อๆ 

สุริยงยิ้มรับนิดๆ นึกขึ้นได้ “อ้อ..ธุระด่วนที่ต้องไปทำเมื่อวันเสาร์เรียบร้อยดีไหมคะ?” 

“ธุระด่วนอะไรครับ”

“ผู้อำนวยการบอกว่า วันเสาร์ที่คุณวิบูลย์ไม่ได้ไปซื้อของด้วยกัน เพราะติดธุระด่วน”    

วิบูลย์เอ๋อไปหนึ่งจังหวะ... เขมชาติไม่ได้เตี๊ยมไว้ก่อน สุริยงรอฟัง วิบูลย์เลยต้องรับมุก

“อ๋อออออ...ใช่ครับ..ติดธุระด่วนมาก ตะ..แต่ตอนนี้เรียบร้อยแล้วครับ แหะๆ” วิบูลย์หัวเราะกลบเกลื่อนก่อนจะถาม “แล้วคุณสุล่ะครับ ซื้อเฟอร์นิเจอร์กับผู้อำนวยการเป็นยังไงบ้างครับ? โอเคหรือเปล่า?”   

“ก็..โอเคนะคะ กำลังจะขึ้นไปดูว่าจัดออกมาแล้วเป็นยังไง สุขอตัวก่อนนะครับ”

“ครับๆ เชิญครับ”

สุริยงยิ้มแล้วก็เดินไป วิบูลย์มองตามแล้วก็บ่นๆ งงๆ “ทำไมคุณเขมต้องโกหกว่าเราติดธุระด้วย” วิบูลย์สงสัยด้วยความค้างคาใจอย่างแรง

ในห้องทำงานเกนหลงตกแต่งอย่างดูดี มีดอกไม้วางอยู่เพิ่มความสดใส สุริยงกำลังจัดดอกไม้ดูความเรียบร้อย ทันใดนั้น...เขมชาติก็เดินเข้ามาทางด้านหลัง...เขมชาติมองสุริยงที่กำลังจัดดอกไม้อย่างอ่อนโยนแต่คำพูดของอัมพิกาที่ดัง ก้องในหัวกลับแตกต่างกันอย่างสุดขั้ว

“เขาเป็นได้อย่างมากก็แค่ “นางบำเรอ” ที่มีทะเบียนสมรสของคุณพ่อพี่ ผู้หญิงไร้ศักดิ์ศรี ..... แต่งงานกับเพื่อนพ่อเพื่อแลกกับเงินสองร้อยล้าน..จะรักใครเป็น นอกจากรักตัวเอง!!” 

เขมชาติเหยียดริมฝีปากอย่างดูถูก ... จงเกลียดจงชัง...สุริยงรู้สึกตัวเหมือนมีคนยืนอยู่..หันมา..เขมชาติรีบเปลี่ยนจากเหยียดเป็นยิ้มทันที ... สุริยงทักยิ้มๆ

“สวัสดีค่ะผู้อำนวยการ.. ดิฉันจัดห้องคุณเกนหลงตามที่ผู้อำนวยการต้องการเรียบร้อยแล้ว ขอตัวไปเตรียมงานที่จะสอนก่อนนะคะ”