บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 9 หน้า 3
4 เมษายน 2557 ( 11:04 )
3.7M
6
พึมพำเบาๆเดาได้ “ดิฉันพอจะทราบแล้วค่ะว่าเรื่องอะไร“
สมคิดมองหน้าสุริยง..เห็นมวลอารมณ์ของความหนักใจบางอย่าง สมคิดพอจะรู้ด้วยสัญชาตญาณ
“คุณเขมเป็นคนที่แยกเรื่องงานออกจากเรื่องส่วนตัว..คุณสุไม่ต้องห่วง ไม่ว่าคุณอัมพิกาจะมาพูดไม่ดีเกี่ยวกับคุณ ผมว่าคุณเขมแยกแยะได้ เชื่อผม” สมคิดยิ้มให้กำลังใจ
ทันใดนั้นซึ่งกำลังสำรวจดอกไม้ที่วางอยู่ห่างๆ ก็พูดขึ้น “ไม่อยากจะเชื่อเลย!!”
สมคิดหันขวับมาทางวิบูลย์ที่ยืนชื่นชมดอกไม้อยู่ ไม่ได้รู้เลยว่าเขาคุยอะไรกันอยู่
วิบูลย์ยังพูดต่อ “คุณเขมสั่งดอกไม้เข้าบริษัท เพื่อมาต้อนรับคุณเกน .... นี่เป็นวันแรกนับจากเริ่มก่อตั้งบริษัทที่ดอกไม้ได้รับอนุญาตให้มาเสนออยู่ในนี้...ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ คุณสมคิดดู...ดู....อเมซิ่งสุดๆ!!”
สมคิดส่ายหน้า...โธ่...นึกว่าจะเรื่องเดียวกัน วิบูลย์ยืนชื่นชมดอกไม้ไม่รู้เรื่องรู้ราว สุริยงยิ้มนิดๆ แต่ในรอยยิ้มแฝงความกังวลเรื่องอัมพิกาอยู่
รถตู้ของเกนหลงมาจอดเทียบหน้าบริษัท หญิงสาวลงจากรถในชุดทำงานเก๋ๆ เท่ๆ เขมชาติรอรับพร้อมรอยยิ้ม
“สวัสดีค่ะ...คุณเจ้านาย ให้เกียรติมารอรับเลขาถึงหน้าบริษัทเลยหรือคะ”
“เฉพาะเลขาที่ชื่อเกนหลงคนเดียวเท่านั้น..เลขาคนอื่นอย่าหวัง ...เชิญครับ” เขมชาติผายมือเชิญ เกนหลงยิ้ม แล้วก็เดินเข้าไปอย่างอารมณ์ดี ทั้งคู่เดินไปพร้อมกันโดยมีพนักงานในบริษัทไหว้มาเป็นทาง ดูเป็นคู่ที่เหมาะสมอย่างมาก
ประตูห้องทำงานเกนหลงถูกเปิดออก เธอเดินเข้ามามองไปรอบๆห้อง ด้วยความถูกใจ
“โห...สวยจัง“
เขมชาติเดินตามมา...ในห้องมีสมคิด วิบูลย์ และ สุริยงยืนรอต้อนรับ เขมชาติรีบเสนอหน้าทันที
“ถูกใจไหมครับ?”
“ถูกใจมากค่ะ“
เขมชาติเข้ามาจับมือ นัวเนีย อ้อนๆ “ผมตั้งใจเลือกอย่างสุดฝีมือเลยนะ เลือกแต่ของที่คุณเกนชอบ”
“จริง?...เลือกเองจริงหรือ???”
“จริงๆสิ...ผมเลือกเองกับมือเลยนะ ไม่เชื่อไปถามที่ร้านได้เลย เลือกตั้งแต่เช้าจนเย็น พิถีพิถันสุดๆ เพื่อคุณเกน...คนเดียว”