บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 9 หน้า 4
4 เมษายน 2557 ( 11:04 )
3.7M
6
เขมชาติอ้อนสุดๆ ..วิบูลย์มองเขมชาติแล้วก็มองสุริยง สุริยงยืนนิ่งแอบหมั่นไส้นิดๆ สมคิดแอบรู้ทัน มองวิบูลย์ที่กำลังจับผิดเจ้านายแล้วแทรกขึ้นอย่างสุภาพ “คุณเกนหลงครับ.. ผมขออนุญาตเป็นตัวแทนพนักงานในบริษัท ต้อนรับคุณเกนหลงอย่างเป็นทางการ ถ้าต้องการให้ผมกับวิบูลย์ ช่วยเหลืออะไรก็บอกมาได้เลยนะครับ วิบูลย์เป็นผู้จัดการทั่วไปครับ” เขาดันวิบูลย์ขึ้นมา เพื่อให้เลิกจับผิดเจ้านายเสียที
“เอ้อ..ครับ..ได้เลยครับ ถือซะว่าเราเป็นทีมเดียวกันนะครับ”
“ขอบคุณมากค่ะ เกนไม่แน่ใจว่าจะช่วยงานที่นี่ได้มากแค่ไหน แต่จะพยายามทำอย่างเต็มที่ เกนว่า..เราเริ่มงานกันเลยดีกว่านะคะ” หญิงสาวพูดพลางยิ้ม
“ดีครับ” เขมชาติปรายตามาทางสุริยง ก่อนจะสั่ง “สุริยง! ฝากดูแลคุณเกนด้วย”
“ได้ค่ะ ... เชิญคุณเกนทางนี้เลยค่ะ”
“ผมไปด้วยครับ พอดีมีประชุมกับฝ่ายการตลาด” สมคิดตามไป
เขมชาติมองแล้วก็ยิ้มด้วยความพอใจ วิบูลย์มองเขมชาติอย่างจับผิด สมคิดหันมามองวิบูลย์อย่างจะบอกว่า.. ยังไม่หยุดอีก
เขมชาติหันมาเห็นเข้าทำให้วิบูลย์สะดุ้ง “มองอะไร?”
วิบูลย์อึกอักเล็กน้อย “เอ่อ.. ไม่ได้มองอะไรครับ”
“ไม่ได้มองก็ไปทำงานสิ มายืนอึ้งๆทำไม”
“ครับๆ ไปทำงานครับ..ไปก่อนนะครับ แหะๆ”
วิบูลย์รีบเดินออกไป ยังค้างคาใจ เขมชาติรอจังหวะที่ทุกคนเดินออกไปหมดแล้วก็ค่อยๆ แอบเดินตามออกไปอย่างมีเลศนัย
สุริยงกับเกนหลงยืนอยู่ที่หน้าชั้นวางของ มีแฟ้มวางเรียงอยู่มากมาย
“งานหลักๆในแต่ละวันจะคล้ายๆกัน ปกติสุจะมาก่อนผู้อำนวยการประมาณ ๑ ชั่วโมง มาเชคเมลล์ เชคเอกสารที่ต้องเสนอเซ็น แล้วก็จัดเรียงไว้ในแฟ้ม” สุริยงหยิบแฟ้มขึ้น แล้วก็วางไว้ “สุจะเรียงเอกสารตามความเร่งด่วน ถ้าด่วนมาก จะแยกไว้อีกแฟ้ม แล้วเสนอไปพร้อมกันตอนที่ผู้อำนวยการมาถึง”