บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 3 หน้า 5
26 มีนาคม 2557 ( 15:36 )
3.7M
6
“คุณสมคิดบอกว่าวันนี้จะมีการทอสอบผ้ากันไฟชุดใหม่”
“ใช่ครับ หลังจากที่ทดสอบไปครั้งที่แล้ว คุณเขมยังไม่พอใจ ผมให้ฝ่ายพัฒนาลองเปลี่ยนสารเคลือบ และปรับโครงสร้างผ้าตามที่คุณเขมแนะนำมาอีกครั้ง คุณเขมจะดูเลยไหมครับ”
เขมชาติพยักหน้า “อื้อ” ทั้งสองคนเดินไปที่แผนกทดสอบ โดยผ่านทั้งแผนกเส้นด้าย แผนกผลิต แผนกตัดเย็บ จนมาถึงแผนกทดลองและพัฒนา แสดงให้เห็นว่าโรงงานของเขมชาติใหญ่โตมาก
เครื่องเผาผ้ากำลังทำการทดลองเผาอยู่อย่างจริงจัง ไฟลุกโชน มีเจ้าหน้าที่ยืนล้อมอยู่ 4-5 คน เขมชาติยืนอยู่ตรงกลางอย่างเท่ ... ทุกคนรอดูผล ในวูบนั้นเอง เขมชาติกลับหวนคิดไปถึงสุริยง
เขมชาติหน้านิ่ง ขรึม นึกถึงตอนที่ตัวเองหลุดปากเรียกชื่อเก่าสุริยงด้วยความหงุดหงิด
“…วดี!” หน้าสุริยงหันมาต่างคนต่างมองหน้ากัน สุริยงนิ่ง เหมือนไม่รับรู้ว่ามันคือชื่อของเธอ
เขมชาติส่ายหน้าด้วยความหงุดหงิด...“พลาด” เขมชาติยิ่งคิดยิ่งแค้น
จังหวะนั้นผู้จัดการเผาผ้าเสร็จพอดี คีบผ้าออกมา พนักงานและผู้จัดการโรงงานเขมชาติส่ายหน้าหงุดหงิดก็ตกใจ หน้าเสีย
“คุ..คุณเขม..มีอะไรหรือเปล่าครับ? ถ้าคุณเขมยังไม่พอใจ ผมลองปรับโครงสร้างผ้าใหม่อีกทีก็ได้นะครับ”
เขมชาติรู้สึกตัว “อ๋อ..ไม่เป็นไร..ผมขอดูอันนี้ก่อน” เขมชาติรับมาดู “ใช้ได้แล้ว ไม่ต้องปรับ ลองทำผืนใหญ่แล้วส่งมาให้ผมดูอีกที”
ผู้จัดการโล่งอก “ครับๆ ได้ครับ”
เขมชาติพูดจบก็หันหลังเดินออกมา ด้านหลังเห็นเจ้าหน้าที่และผู้จัดการดูผ้าที่เพิ่งเผาไปด้วยความพอใจ เขมชาติเดินมาหยุดอีกมุมหนึ่งของโรงงาน..แล้วก็คิดถึงความแค้นที่ยังคาใจ เขมชาติหันนาฬิกาข้อมือมาดูที่นาฬิกาเวลา 17.15 น. เขมชาติคิดร้าย
นาฬิกาบนโต๊ะสุริยงเป็นเวลาเดียวกัน... แฟ้มลายผ้ากองสูงมากวางอยู่บนโต๊ะสุริยง กองด้านขวาที่ยังไม่ได้ดูสูงกว่ากองด้านซ้ายที่ดูไปแล้ว สุริยงเปิดดูไปจดไป ถ่ายรูปเก็บไว้ในแท็บแล็ตจนปวดตา...เธอพักตาคำพูดเขมชาติดังแว่วมาอีก