บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 13
อย่าลืมฉัน ตอนที่ 13
เขมชาติมองชามข้าวต้มที่วางไว้อยู่โต๊ะอาหาร แล้วเงยหน้ายิ้มให้เกนหลง
“น่าทานจัง..ขอบคุณมากครับ”
เกนหลงยิ้มรับนิดๆ แววตามีเรื่องค้างคาใจ “น่าทานกว่าข้าวต้มชามที่ทำหกไปหรือเปล่าคะ?”
เขมชาติชะงัก ยิ้มกลบเกลื่อน “น่าทานกว่าอยู่แล้วครับ ผมทำเองจะไปสู้คุณเกนทำได้ยังไง”
เกนหลงมองหน้า...แอบระแวง “ทำเองจริงๆหรือคะ?”
เขมชาติพยายามตีหน้ามึน “ก็ผมอยู่บ้านคนเดียว..ถ้าผมไม่ได้ทำเอง จะมีใครมาทำให้” เขมชาติดึงมือเกนหลงมาจับอ้อน “หรือว่า...คุณเกนไม่ไว้ใจผม”
เกนหลงมองหน้าเขมชาติ แล้วคิด...อย่างมีสติ เกนหลงพยายามตัดเรื่องกวนใจและกลับมาเรื่องวันเกิด
“เกนแค่แปลกใจ ไม่ค่อยเห็นเขมทำกับข้าว .. เปิดของขวัญกันดีกว่าค่ะ อยากรู้ว่าจะถูกใจหรือเปล่า”
เขมชาติรีบเปิดของขวัญด้วยความตื่นเต้น เขาหยิบผ้าออกมา แล้วมองด้วยความพอใจ “สวยมากครับ... สีโปรดผมเลย”
“เกนทำเองนะคะ เลือกเส้นไหมเอง คิดแบบเอง แล้วก็ทอเองกับมือค่ะ”
เขมชาติหันมามองเกนหลงด้วยความชื่นชม “สวยมากๆเลยครับ ถูกใจมาก”
เกนหลงยิ้มรับเขินๆ เขมชาติมองหน้าเกนหลงที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุข เขมชาติรู้สึกเต็มตื้นอย่างบอกไม่ถูก เขมชาติโผเข้ากอดเกนหลงด้วยความรักและประทับใจอย่างที่สุด “ขอบคุณมากครับ... ขอบคุณที่ให้ความสำคัญกับผมมากขนาดนี้..ขอบคุณจริงๆ”
เขมชาติกอดเกนหลงไว้ด้วยความรู้สึกดีๆ เกนหลงกอดตอบเบาๆ ยิ้มนิดๆ แต่แววตาฉายแววแห่งความหวาดระแวง...ที่สวนทางกับความรู้สึกของเขมชาติอย่างเห็นได้ชัด
วิบูลย์กับสมคิดอยู่มุมหนึ่งของบริษัท เสียงข้อความเข้าดังขึ้น สมคิดหยิบโทรศัพท์มากดอ่าน
“คุณเขมบอกว่าวันนี้ไม่เข้า มีนัดทานข้าวกับครอบครัวคุณเกน”
“อ๊า..สงสัยจะฉลองวันเกิดแหงๆ ผมว่า..อีกไม่นาน คุณเขมกับคุณเกนหลง ต้องแต่งกันแน่ๆ”
“แค่กินข้าวกับครอบครัวเนี่ยนะ”
วิบูลย์หน้าตามั่นใจ “ไม่ใช่แค่นี้ .. มันมีอะไรที่มากกว่านี้ เมื่อวันเสาร์คุณเกนหลงสั่งให้คุณเขมไปรับลูกๆของคุณสุมาเล่นน้ำที่บ้าน ทั้งๆ ที่รู้ว่าคุณเขมเกลียดเด็กยังกะอะไรดี ผมว่าที่ทำแบบนี้ เพราะอยากให้เจ้านายเราคุ้นเคยกับเด็ก พอแต่งงานแล้วจะได้มีลูกเลย”