บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 13 หน้า 2
9 เมษายน 2557 ( 08:38 )
3.7M
6
“คุณเกนหลง...สั่งให้คุณเขมไปรับลูกคุณสุมาเล่นน้ำ .. แล้วคุณเขมก็สั่งคุณอีกที...หรือ?”
“ครับ..แล้วคุณเขมก็ให้คุณสุมารับเด็กๆที่บ้าน”
“แต่คุณสุเจ็บขา ทำไมคุณเขมไม่ให้คุณรอ แล้วส่งเด็กกลับ ทำไมต้องให้คุณสุมารับ”
วิบูลย์เริ่มเห็นด้วย “นั่นสิ..ผมก็ลืมคิดไป บ้านคุณเขมคุณสุก็ไม่รู้จัก ผมก็ต้องวาดแผนที่ให้ แล้วตอนผมกลับ คุณเกนหลงก็ยังมาไม่ถึง เด็กๆต้องอยู่กับคุณเขมตามลำพัง ไม่รู้ว่าอะไร “พัง” ไปบ้าง” เขาพูดทีเล่นทีจริงๆ แล้วก็เดินขำๆ ไป แต่สมคิดฟังแล้วก็จับพิรุธได้หลายอย่าง
อัมพิกาคุยกับทนายภานุ ที่บ้านรัตนชาติ มีอรทัยยืนฟังอยู่ไม่ห่าง
“ทำไมถึงเอาชื่อนังสุริยงออกไปไม่ได้!!” อัมพิกาถาด้วยความไม่พอใจ
“คือ..ตามกฎหมายแล้ว การที่จะถอนชื่อออกจากการเป็นผู้ปกครองตามพินัยกรรมจะทำได้ก็ต่อเมื่อผู้ปกครองละเลย ไม่ปฏิบัติตามหน้าที่ ใช้อำนาจไม่ชอบ ประพฤติมิชอบไม่สมควรกับหน้าที่ แต่ถ้าแค่รูปถ่ายกับผู้ชายอื่น...”
เอื้อเดินผ่านมาหน้าห้อง ได้ยินพอดี
“มันไม่ได้กระทบต่อสวัสดิภาพของเด็ก ไม่สามารถใช้เป็นเหตุให้ถอนชื่อได้” ทนายภานุกล่าวต่อเนื่อง
เอื้อชะงักเท้า...หยุดแอบฟัง
เสียงอรทัยแทรกขึ้น “แล้วถ้าเราจะขอซื้อหุ้นคืนจากไอ้เด็กสองคนนั้น โดยไม่ต้องผ่านการเห็นชอบของนังสุริยงทำได้หรือเปล่า”
“จริงๆแล้ว มันก็ทำได้ แต่ต้องยื่นขอความเห็นชอบจากศาลซึ่งสุดท้ายศาลก็อาจจะสั่งให้ผู้ปกครองเป็นผู้ดูแลเหมือนเดิม คุณอัมพิกาจะให้ผมลองยื่นขอศาลดูไหมครับ?”
เอื้อทนไม่ไหวสวนขึ้นมาทันที “ไม่ต้อง!!!”
อัมพิกา อรทัย หันขวับไป เห็นเอื้อเดินเข้ามา สองคนชะงักตั้งรับ
ทนายยกมือไหว้เอื้อ “สวัสดีครับคุณเอื้อ”
“ผมคิดว่าคงมีการเข้าใจผิดอะไรบางอย่าง ไม่ว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่...ผมขอให้คุณหยุดไว้ก่อน และรอฟังคำสั่งจากผม ถ้าผมยังไม่ได้สั่ง .. ห้ามทำอะไรทั้งนั้น”
ทนายอึกอัก แต่ก็ยอม “ครับ..งั้นผมขอกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ” เขายกมือไหว้ลาทุกคนก่อนจะเดินตัวลีบออกไป...
อัมพิกาหันขวับมาทางเอื้อ “เอื้อทำแบบนี้เท่ากับหักหน้าพี่!!”