บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 17 หน้า 2
13 เมษายน 2557 ( 21:50 )
3.7M
6
เอื้อตาโต รีบถาม “คุณอายังเก็บเบอร์ไว้หรือเปล่าครับ?”
“เก็บไว้ครับ”
“คุณอาบอกเบอร์มาให้ผมหน่อยนะครับ” เอื้อหนีบโทรศัพท์ หยิบปากกามาจดกับกระดาษทิชชูบนโต๊ะ “ครับๆ ครับ ... ขอบคุณมากครับ”
เอื้อรีบวางสายไป ดูเบอร์โทรศัพท์ในกระดาษอย่างมีหวัง เอื้อนั่งไม่ติด ลุกขึ้นยืนโทร.ไปตามเบอร์ที่จดไว้ทันที
“สวัสดีครับ .. ทิตลิส สกีรีสอร์ท มีอะไรให้รับใช้ครับ?”
เอื้อชะงักนิดๆ ทิตลิส? ทิตลิสที่แองเกิลเบิร์กใช่ไหมครับ?” เอื้อถามกลับด้วยความแปลกใจ คิดไม่ถึงว่าสุริยงจะอยู่ต่างเมือง
หน้าบ้านพักริมทะเลสาบ เขมชาติยืนคุยโทรศัพท์อยู่มุมหนึ่งด้วยความหวาดระแวงเล็กๆ คุยไป มองซ้ายมองขวาไปด้วย
“คุณสมคิด..มีอะไรคืบหน้าหรือเปล่า?”
สมคิดนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ในห้องทำงาน “ไม่มีเลยครับ วันนี้คุณเกนเงียบหายไปเลย ไม่โทร.ตามตารางงานของคุณสุเหมือนเมื่อวาน .. ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง ... เมื่อวานตอนที่คุณเกนโทร.มาน้ำเสียงงร้อนใจมากๆ”
เขมชาติสีหน้าหนักใจ เข้าใจ แต่ต้องใจแข็ง
“ผมรู้ ... แต่อีกไม่นานทุกอย่างก็จะเรียบร้อย ตอนนั้นคุณเกนก็จะเลิกร้อนใจไปเอง” เขาคิดเข้าข้างตัวเอง
สมคิดคิด...แล้วก็พูดตรงๆ “คุณเขม พูดตรงๆเลยนะ ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เหมือนกำลังช่วยผู้ร้ายทำผิด”
“ผมไม่ใช่ผู้ร้าย!!!” สมคิดชะงัก...รู้ว่าเขมชาติอารมณ์ขึ้นอยู่ เขมชาติรีบปกป้องตัวเอง “และผมไม่ได้กำลังทำผิด .. สิ่งที่ผมทำมันคือความถูกต้อง!!” เขาหลุดด้านมืด แล้วก็เริ่มรู้ตัว ดึงอารมณ์ลงมาเบาลง “พูดไปคุณสมคิดก็ไม่เข้าใจ เรื่องนี้มันซับซ้อนกว่าที่คนอื่นเห็น” เขมชาติหลุดพูดความรู้สึกออกมา เพราะในใจตอนนี้ก็พลุ่งพล่านไม่น้อย ดีชั่วตีกันอยู่ในตัว
สมคิดฟังและเตือนสติอย่างนุ่มนวล
คุณเขมก็ระวัง...อย่าให้มันซับซ้อนจนคุณเองหาทางออกไม่เจอก็แล้วกัน”
เขมชาติสะอึก...ด้านหลังเห็นสุริยงเดินมา มองซ้ายมองขวากำลังหาอยู่เขมชาติปรายตาไปเห็น รีบตัดบท
“แค่นี้ก่อนนะ .. ถ้ามีอะไรคืบหน้าฝากข้อความบอกผมได้เลย”
สมคิดรับคำ “ได้ครับ” ก่อนจะวางสายแล้วก็ถอนใจเบาๆ ... “เฮ่อ”....