บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 17 หน้า 4
13 เมษายน 2557 ( 21:50 )
3.7M
6
“ไม่อยากลงไปจากที่นี่เลย อยากติดอยู่บนนี้ตลอดไป”
สุริยงมองหน้า ตอบกวนๆ “อยู่ไปคนเดียวนะคะ”
เขมชาติหัวเราะ “... นี่แหละ .. เสน่ห์อีกอย่างของคุณ ที่ผู้หญิงคนอื่นไม่มี”
สุริยงทำหน้างงๆ เขมชาติเฉลย “คุณไม่ยอมผม!” สุริยงยังงง..เขมชาติอธิบายด้วยความประทับใจ “อะไรที่ไม่เห็นด้วย คุณก็จะแย้งขึ้นมา ทำให้ผมเห็นมุมมองที่ต่างไป ..มีคุณอยู่ข้างๆ ทำให้ผมมองสิ่งต่างๆได้ลึกขึ้น ..”
เขมชาติเยินยอด้วยถ้อยคำที่ฉลาด และใช้ความจริงสร้างความประทับใจ สุริยงฟังแล้วรู้สึกดี
“เสียดาย..วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่คุณจะอยู่ข้างๆผม..” เขมชาติเสียงเศร้าขึ้นมาทันที .. สุริยงสะอึก..แอบจุกนิดๆ .. ใจหายเหมือนกัน ...
หญิงสาวพยายามไม่แสดงความเศร้า “ไม่มีฉัน ..คุณก็มีคุณเกน เธอทำได้ดีกว่าฉันแน่ค่ะ”
“ผมรู้ ..” สุริยงแอบสะอึกนิดๆ...ลึกๆ ก็เจ็บ “.. คุณเกนเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมทุกอย่าง..แต่เธอก็แทนที่คุณไม่ได้ .. ไม่ได้จริง ๆ” เขมชาติพูดด้วยความจริงใจ...ลึกๆเขาก็รู้สึกเช่นนี้จริงๆ
สุริยงมองหน้าเขมชาติสัมผัสได้ถึงความจริงนั้น เธอต้องเบี่ยงสายตาหนี....ไม่อยากจะรู้สึก..แต่ก็ห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้ ...
ขณะเดียวกัน เกนหลงยืนอยู่ที่ทางขึ้นกระเช้า กวาดสายตามองไปรอบๆ ตลอดเวลา เกนหลงกับเอื้อขึ้นกระเช้ากำลังมุ่งขึ้นไปบนยอดเขา...บรรยากาศตึงเครียด กระเช้าเข้ามาเทียบท่า เกนหลงรีบลงใจเต้นระทึก
สุริยงดูนาฬิกาแล้วตัดบท “เรารีบลงไปเถอะค่ะ ใกล้เวลาที่ฉันนัดให้รถมารับแล้ว เดี๋ยวจะไปไม่ทันนัดลูกค้า” สุริยงพูดพลางขยับลุกขึ้น เขมชาติจับแขนไว้
“วดี... ก่อนไป...ผมขอร้องอะไรอย่างนึงได้ไหม” เขาอ้อน
“อะไรคะ?”
“วันนี้เป็นวันสุดท้ายของเราสองคน..ผมขอให้วันนี้มีแต่คุณกับผมแค่สองคน..ไม่พูดถึงคนอื่น..ได้หรือเปล่า?”
สุริยงครุ่นคิด..เขมชาติรอคำตอบ ..โดยไม่รู้เลยว่าเอื้อกับเกนหลงกำลังเดินเข้าไปในร้านอาหาร
เอื้อกับเกนหลงยืนอยู่ในร้านอาหาร มองไปรอบๆ ..แต่ไม่ได้หันมาทางระเบียงซึ่งเป็นที่ๆเขมชาติและสุริยงนั่งอยู่
เกนหลงยืนกวาดสายตาอยู่ในร้าน .. เอื้อเดินแยกออกไปอีกมุม นอกร้าน เขมชาติรอคำตอบ..แล้วสุริยงก็พยักหน้า “ค่ะ”