บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 17 หน้า 3
13 เมษายน 2557 ( 21:50 )
3.7M
6
เขมชาติวางสายแล้วคิดแววตามีลังเลนิดๆ จากคำเตือนของสมคิด....แต่เมื่อหันมาเห็นหน้าของสุริยงยืนสวยสดใสอยู่ท่ามกลางธรรมชาติสวยงาม ... ดูเหมือนสุขใจเหลือเกิน ..ลมเย็นพัดมาสุริยงหยิบผ้าพันคอผืนที่เอื้อทำให้มาคลุมไหล่ไว้ .. แล้วก็ยืนชมวิวด้วยความสบายใจ .. เขมชาติยืนมองด้วยแววตาอ่อนลง.. แต่แล้ว..ด้านมืดก็ผุดขึ้นมา
เขานึกถึงตอนที่สุริยงเย่อหยิ่งใส่ และทำเหมือนไม่ใยดี และนึกย้อนกลับไปตอนโดนบอกเลิก เขมชาติแววตาแข็งขึ้น บอกตัวเอง ... “ถอยกลับไม่ได้ ต้องไปให้ถึงเท่านั้น”
เขมชาติหลับตาลงหนึ่งอึดใจ ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วก็ยิ้มอย่างเป็นมิตรดำเนินไปตามแผน ....
“วดี...”
สุริยงหันมาเห็นเขมชาติก็ยิ้มให้ ... เขมชาติเดินเข้าไปหา สุริยงยืนยิ้มด้วยจริงใจ ไม่รู้เลยว่ากำลังอยู่ในเกมที่แสนโหดร้ายของคนที่เธอไว้ใจ
เอื้อกับเกนหลงยืนอยู่ด้านหน้าทางขึ้นทิตลิส .. เกนหลงหน้าเครียด เอื้อหันมามอง
“เกนอยากรออยู่ข้างล่างหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ เกนอยากเห็นกับตา ว่าสองคนนั้นเขามาที่นี่ทำไม? ทั้งๆที่ไม่ได้อยู่ในแพลนงาน ออกนอกเส้นทางมาขนาดนี้ คงต้องเป็นโปรแกรมพิเศษมากๆ”
“ใจเย็นๆ...พี่ยังไม่ได้บอกสักคำว่าหนูเล็กจะอยู่กับเขมชาติที่นี่ พี่บอกแค่ว่าหนูเล็กโทร.จากที่นี่กลับประเทศไทย บางทีหนูเล็กอาจจะมาคนเดียวก็ได้ .. อย่าลืมสิ เรายังไม่มีหลักฐานว่าเขมชาติมาที่นี่ .. เรารู้แค่ว่าเขายกเลิกนัดที่อิตาลีแค่นั้นเอง เขาอาจจะไปที่อื่นก็ได้”
“พี่เอื้อไม่ต้องพยายามแก้ตัวให้สองคนนั้นหรอกค่ะ .. เกนพยายามคิดทุกอย่างแล้ว พี่เอื้อก็รู้ว่าเกนเป็นคนมองโลกในแง่ดีมากขนาดไหน .. ดีจนบางครั้ง กลายเป็นคนโง่ โดยไม่รู้ตัว” เกนหลงปรี๊สสุดๆ
“พอกันที..เกนจะไม่สร้างโลกสวยหลอกตัวเองอีกต่อไปเลย ถ้าความจริงมัน “เลว” ร้ายก็ต้องไปเจอ จะได้จบๆกันไป” เกนหลงพูดจบก็พุ่งไปที่ทางขึ้นด้วยความอารมณ์ที่กรุ่นได้ที่ เอื้อมองตามด้วยความหวั่นใจ แล้วก็รีบเดินตามไป
เขมชาติกับสุริยงนั่งอยู่มุมสวยมุมหนึ่งของร้านอาหารริมทะเลสาบ ไม่ได้รู้เลยว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น สุริยงวางผ้าพันคอที่เอื้อทำให้ไว้ที่เก้าอี้ข้างกระเป๋า ส่วนเขมชาตินั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม .. มองหน้าสุริยงแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุข