บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 17 หน้า 5
13 เมษายน 2557 ( 21:50 )
3.7M
6
เขมชาติยิ้มกว้าง “ผมก็จะไม่พูดถึงคนอื่นเหมือนกัน”
เกนหลงหันมองไปมา จังหวะที่เธอกำลังจะหันออกมองไปที่ระเบียง แกงค์นักสเก็ตบอร์ดกลุ่มหนึ่งก็เดินมาเป็นบังเขมชาติ กับ สุริยงไว้พอดี เมื่อคนกลุ่มนั้นจากไป..ที่ระเบียงก็ไม่เหลือใครอีก
เขมชาติกับสุริยงเดินออกจากร้านไปที่ทางขึ้นกระเช้า ส่วนเอื้อเดินอยู่ที่ด้านหน้า..ใกล้ๆกับที่เขมชาติและสุริยงกำลังจะเดินมา สุริยงกับเขมชาติกำลังจะเดินมาขึ้นกระเช้า .. ด้านที่เอื้อยืนอยู่ แต่มีเจ้าหน้าที่เอาป้ายพื้นเปียกมากั้นไว้
“พื้นตรงนี้ลื่นนะครับ เชิญเดินอ้อมไปทางโน้นครับ” เจ้าหน้าที่ร้องเตือน
สุริยงกับเขมชาติพยักหน้ารับรู้ และเดินไปอีกทาง...สุริยงก้าวพลาดจะลื่น เขมชาติดึงแขนไว้ “ระวัง!”
เอื้อชะงักกึก.. “คนไทย” .. เอื้อหันหาต้นเสียง แต่แถวนั้นมีแต่ฝรั่ง สุริยงกับเขมชาติเดินลงบันไดมาด้านล่าง เอื้อยืนอยู่ข้างบนจะเดินผ่านบริเวณที่พื้นลื่นมาด้านที่เขมชาติอยู่ แต่เจ้าหน้าที่ห้ามไว้
“เข้ามาไม่ได้ครับ อันตราย...เดินเข้าไปด้านใน แล้วออกทางประตูโน้นครับ”
เอื้อพยักหน้ารับ แล้วรีบวิ่งเข้าร้านไป เพื่อจะออกอีกทาง ไปตามเสียง พอเขาเดินเข้าด้านใน สุริยงกับเขมชาติก็เดินออกมา และเดินตรงไปที่ทางลงกระเช้าแล้ว ... ทันทีที่สุริยงกับเขมชาติเดินเข้ากระเช้า เกนหลงก็เดินออกมาจากอีกประตูมองซ้ายมองขวา..ใจยังร้อนรุ่ม พวกเขา..คลาดกันแค่นิดเดียว
เอื้อเดินพรวดออกมาบริเวณที่เขมชาติกับสุริยงนั่งอยู่ตอนแรก..เอื้อกำลังจะเดินไปตามเสียงที่ได้ยินเมื่อกี๊ แต่ก็ต้องชะงักกึก...หันไปที่โต๊ะที่สุริยงนั่ง ที่ผ้าพันคอที่เอื้อทำให้วางอยู่ที่เก้าอี้..เอื้อเดินไปหยิบแววตาแอบเศร้า..เกนหลงเดินมาสมทบ เห็นผ้าพันคอในมือเอื้อ
“นี่มัน..ผ้าพันคอที่พี่เอื้อทำให้คุณสุนี่คะ!!!”
เอื้อพยักหน้า แทนคำตอบ เกนหลงแววตาแข็งขึ้น มองไปข้างหน้า สรุปเองเลย
“แสดงว่า..คุณสุอยู่บนนี้จริงๆ..ต้องอยู่ที่ไหนสักแห่ง” เกนหลงมองไปรอบๆ แล้วก็พุ่งไปที่ริมทะเลสาบเลย ..
เอื้อมองผ้าพันคออีกครั้งลึกๆแอบจี๊ดที่ถูกลืม..ก่อนจะเก็บใส่ใส่กระเป๋าและเดินตามเกนหลงไป
ริมทะเลสาบเห็นผู้คนมากมายทำกิจกรรมสนุกสนาน เกนหลงวิ่งเข้ามามองไปรอบๆ ใจร้อนรุ่ม .. เกนหลงมองแล้วไม่เจอก็หันหลังจะวิ่งไปอีกทาง .. ทันใดนั้นเสียงเอื้อก็ดังขึ้น
“เกน!!”