บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 22

เกนหลงทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้กลางห้อง..หัวใจเต้นอย่างเหนื่อยอ่อน..สิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นช่างบีบหัวใจเหลือเกิน น้ำตาไหลไม่หยุด เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง ภาพที่เห็นเขมชาติกับสุริยงทะเลาะกันย้อนเข้ามา..เหมือนละครที่ฉายวนซ้ำอีก

เกนหลงเห็นเขมชาติกับสุริยง จับมือ ทะเลาะ และเดินจากไป เขมชาติแสดงออกถึงความเสียใจ และภาพที่เขมชาติพุ่งมาช่วยสุริยงแทนที่จะช่วยเธอ..

เกนหลงร้องไห้ออกมา..ทุกอย่างคลี่คลายอย่างร้ายกาจ เอื้อเปิดประตูเข้ามามองด้วยความสงสารจับใจ ... เกนหลงค่อยๆหันมาพอเห็นเอื้อเท่านั้น..ก็ปล่อยโฮ

“พี่เอื้ออออออ ...” เกนหลงลุกขึ้นและวิ่งมากอดเอื้อเหมือนเด็กที่วิ่งเข้าหาคนที่ตัวเองไว้ใจและปล่อยความรู้สึกทุกอย่างออกมา เกนหลงร้องไห้อย่างหนัก ในอ้อมกอดของเอื้อ ... ชายหนุ่มเอง แม้จะกอดเกนหลงไว้แต่ใจก็เจ็บไม่แพ้กัน..

เกนหลงพูดปนสะอื้น “เกนรู้ความจริงทุกอย่างหมดแล้ว ก่อนเริ่มงาน..เขา..เขามาทะเลาะกันตรงนี้ แล้วเขาก็พูดทุกอย่าง พูดทุกอย่างที่เกนสงสัย เขาสองคน..เขารักกันค่ะพี่เอื้อ เขาสองคนรักกัน...เขมรักคุณสุ...เขมไม่ได้รักเกน...เขมเขาไม่ได้รักเกน!!!” 

เกนหลงปล่อยโฮออกมา...ร้องไห้ตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดของเอื้อ.. ชายหนุ่มหลับตาอยากจะพูดมากมาย แต่สุดท้ายก็พูดได้แค่ว่า “ร้องไปเลย..ร้องออกมาให้หมด...พี่จะอยู่เช็ดน้ำตาให้เราเอง” 

เกนหลงปล่อยโฮ หนักกว่าเดิม...ยิ่งเกนหลงร้องหนัก เอื้อยิ่งกอดแน่น...ทั้งสองคนถ่ายเทความรู้สึกให้กันและกันอย่างลึกซึ้ง เอื้อและเกนหลงยืนกอดกันท่ามกลางความเศร้า ความสงสารและความรักที่เด่นชัด  แม้ทั้งสองคนจะไม่รู้ตัวก็ตาม 

ที่โรงพยาบาล เขมชาติค่อยๆ รู้สึกตัว..มึนๆ..สมคิด วิบูลย์คุยกับหมอ ทั้งคู่ยังไม่เห็นว่าเขมชาติฟื้นแล้ว

“ผลเอกซเรย์ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ไม่มีเลือดออก ไม่มีรอยแตก .. แต่ถ้าคนไข้ฟื้นแล้วมีอาการวิงเวียน หรือ แน่นหน้าอก ต้องรีบพามาหาหมอทันทีนะครับ”

“ครับ ผมจะดูแลอย่างใกล้ชิดที่สุดครับ” สมคิดรับปาก

“สำหรับวันนี้ ถ้าคนไข้รู้สึกตัวแล้วจะกลับเลยก็ได้นะครับ ไม่มีอะไรแล้ว” 

สมคิดกับวิบูลย์ขอบคุณและมองส่งหมอจนได้ยินเสียงเขมชาติจึงหันมา

“งาน..งานหมั้น...งานหมั้นเป็นยังไงบ้าง” 

“คุณเขม!! คุณเขมรู้สึกตัวแล้ว..” สมคิดและวิบูลย์รีบวิ่งมาดูอาการ ..