บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 21 หน้า 2
“ผมขอโทษที่ละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของคุณเขม แต่..ที่ผมทำ เพราะผมเป็นห่วง ถ้าคุณยังทำตัวให้น่าสงสัย คุณเกนหลงอาจจะอยากสืบประวัติของคุณกับคุณสุขึ้นมาบ้างก็ได้”
“เรื่องระหว่างผมกับสุริยงมันจบไปแล้ว”
“อาจจะใช่ สำหรับคุณสุ .. การที่เธอลาออก และหายตัวไป ไม่ติดต่อกลับมา เพราะเธอคงจะอยากจบจริงๆ แต่สำหรับคุณ...ผมไม่แน่ใจ”
“คุณแน่ใจได้เลย ผมไม่แลกคุณเกนกับผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ”
สมคิดมองหน้าเขมชาติ ไม่เชื่อร้อยเปอร์เซนต์ “คุณเขมคิดแบบนั้นได้ก็ดีครับ เพราะอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันหมั้นแล้ว ถ้าคุณเขมหนักแน่น ทุกอย่างก็จะผ่านไปได้ด้วยดี บอกตรงๆผมไม่ห่วงคุณสุ รายนั้น เธอตัดคุณได้แน่!”
ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุชัดๆ เขมชาติรับฟัง แต่ไม่ยอมรับ
เอื้อขับรถมาส่งสุริยงที่หน้าบ้าน..
“ขอบคุณค่ะ จะเข้าไปหาไก่ ไข่ไหมคะ?”
“ไม่เป็นไรดึกแล้ว เด็กๆคงหลับไปแล้ว หนูเล็ก ต่อจากนี้ไม่ต้องกังวลเรื่องเขมชาตินะ วันนี้ผมสั่งสอนเขาไปแล้ว”
สุริยงเลิกคิ้ว “สั่งสอน?”
“ผมต่อยเขาไปทีนึง”
สุริยงฉายแววความเป็นห่วงเขมชาติออกมาหนึ่งแว่บ ก่อนจะรีบเก็บไว้
“แล้ว..เกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมถึงมีเรื่องชกต่อยกัน”
เอื้ออึกอักไม่อยากบอก แต่สุดท้ายก็บอก “เขาพูดดูถูกคุณ พูดไม่ดีเลย ผมฟังแล้วของขึ้น เลยจัดไปหนึ่งดอก ต่อจากนี้คงไม่กล้าพูดแล้ว”
สุริยงใจหายวาบ .. เจ็บ แต่ก็ยังฝืนยิ้ม
“ช่างเขาเถอะค่ะ คนแบบนั้น ยิ่งเขาดูถูกคนอื่น .. คนที่น่าสมเพชก็คือตัวเขาเอง .. ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” สุริยงรีบเดินลงจากรถไป กลัวจะเก็บอาการเสียใจไว้ไม่อยู่ เอื้อมองตาม..รู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่าง แต่ไม่ชัด
ในห้องประชุมเห็นวิบูลย์ สมคิด กำลังประชุมวางขบวนขันหมาก มีมาลัยกับพนักงานอีก ๒-๓ คนช่วยคิด
“ในขบวนขันหมากหมั้น...คุณเขมกับคุณเกนเห็นตรงกันว่าอยากได้แบบเรียบง่าย” สมคิดดำเนินการประชุมอย่างอารมณ์ดี พนักงานก็ยิ้มแย้มแจ่มใส สนุกสนานกันมาก “เดี๋ยวเรามาช่วยกันคัดพนักงานที่จะมาร่วมขบวน ส่วนคนที่ไม่ได้ถือของก็ไปช่วยกันจัดเตรียมงานในด้านอื่นๆ”