บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 21 หน้า 3
วิบูลย์เสริม “ลำดับการจัดเรียงในขบวนนะครับ ก็เริ่มจากคุณสมคิดเป็นเฒ่าแก่ แล้วก็เด็กนำขันหมาก คุณเกนขอเป็นเด็กแฝด ไก่ ไข่ ลูกของคุณสุ”
สมคิด ชะงักนิดๆ ปรายตามาทางหัวโต๊ะ ... ค่อยๆ รับหน้าเขมชาติที่นั่งหันหลังให้วงประชุม..
“ส่วนเครื่องขันหมาก ก็จะจัดเรียงตามนี้ มาช่วยกันวางคนสิ จะให้ใครถือบ้าง? ขอเป็นระดับพนักงานดีเด่นนะ จัดมา!” วิบูลย์แจกกระดาษให้ผู้ร่วมประชุม
เขมชาติมัวแต่ครุ่นคิดเคร่งเครียดไม่ได้ฟังสิ่งที่เขากำลังเตรียมงานกันเลย เขากำลังคิดถึงตอนที่ตัวเองถูกชกล้มลงอย่างแรง
“นี่คุณมาชกผมทำไมเนี่ย?”
“อย่ามาดูถูกหนูเล็ก .. คุณไม่รู้จักเธอดีพอ คุณไม่รู้ทั้งเรื่องสามีและลูกของเธอ..ไม่รู้..ก็อย่าพูดมาก เธอมีค่ามากกว่าที่คุณคิด .. ผมขอย้ำอีกครั้งคนที่คุณควรจะสนใจมากที่สุดในตอนนี้คือเกนหลง..และคนที่คุณควรจะอยู่ห่างที่สุดคือสุริยง.. โตกันแล้ว ตรรกะง่ายๆแบบนี้ควรจะรู้ได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องให้ใครมาบอก!!”
ตอนที่ชนะยิ้มให้สุริยงแล้วหญิงสาวก็ยิ้มรับ
ยิ่งคิดยิ่งเจ็บปวด...ลึกๆ...เจ็บที่สุริยงไม่แคร์สักนิด เจ็บที่สุริยงตัดขาดได้อย่างง่ายดาย
“.. ถ้าคุณเขมหนักแน่น ทุกอย่างก็จะผ่านไปได้ด้วยดี บอกตรงๆ ผมไม่ห่วงคุณสุ..รายนั้น..เธอตัดคุณได้แน่!” คำพูดของสมคิดผุดขึ้นมาพร้อมๆกับใบหน้ายิ้มแย้มร่าเริงมีความสุข ..
แต่พอคิดมาถึงตอนที่เขาถูกเธอตบหน้าหัน!! เขมชาติทนไม่ได้ ตบที่เท้าแขนอย่างดังแล้วก็ลุกพรวดขึ้นมาที่ประชุมหันมามองเขมชาติเป็นตาเดียวด้วยความงุนงง
สมคิดรีบถาม “คุ..คุณเขม..ต้องการอะไรหรือเปล่าครับ?”
“สิ่งที่ผมต้องการ พวกคุณให้ผมไม่ได้” เขมชาติพูดจบก็เดินพรวดๆ ออกจากห้องไป คนในห้องประชุมมองตามเขมชาติไปทิศทางเดียวกัน พอเขมชาติเดินหลุดออกจากห้องประชุมไปแล้ว วิบูลย์ก็หันฟั่บมาทางสมคิด
“คุณสมคิดรู้หรือเปล่าว่าคุณเขมต้องการอะไร?”
สมคิดชะงักกึก...คิดว่า “รู้” แต่ตอบว่า.. “ผมจะไปรู้หรือ?... ถึงไหนแล้ว ..”
วิบูลย์กับทีมงานรีบก้มหน้าดูกระดาษที่จดไว้ “ต่อไปก็...ขนมมงคล 9 อย่างครับ”
ทุกคนหันมาประชุมกันต่อ โดยมีสมคิด...ครุ่นคิด..เป็นห่วง
ในห้องทำงานเอื้อ ทนายธีระศักดิ์ที่ดูแลเรื่องมรดกยื่นแฟ้มเอกสารให้เอื้อ “เอกสารการโอนหุ้นให้คุณวันจักร และ คุณแววจักร เรียบร้อยแล้วครับ..รอคุณสุริยงมาลงลายมือชื่อ ทุกอย่างก็เรียบร้อย ทั้งสองคนจะมีสิทธิ์ในการถือครองหุ้นและได้รับเงินปันผลทันที”