บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 8
อย่าลืมฉัน ตอนที่ 8
สุริยงพิมพ์งานกับคอมพิวเตอร์ แล้วพักหลับตา ยกมือขึ้นบีบขมับด้วยความเหนื่อยล้า เป็นจังหวะเดียวกับที่เขมชาติเดินมาหยุดตรงด้านหน้า มองสุริยงด้วยแววตาอคติ เคียดแค้น แล้วก็ทำใจหลับตา..ลืมตาเปลี่ยนอารมณ์ ราวกับคนละคน แล้วก็เดินเข้าไปหาสุริยง พอดีกับสุริยงลืมตาขึ้นก็เห็นหน้าเขมชาติยิ้มอยู่ตรงหน้าในระยะใกล้มาก
“สุริยง!! ผมขอบคุณมาก!! ขอบคุณจริงๆ”
ทันใดนั้น...เขมชาติก็โผพรวดเข้ามากอด.... ทำให้สุริยงยืนตัวเกร็งอยู่ในท่าเดิม ซึ่งจังหวะนั้นเองคุณวิบูลย์เดินมาพร้อมกับแฟ้ม และตัวอย่างผ้าในมือ พอโผล่มาเห็นเขมชาติกำลังกอดสุริยงก็ชะงักเท้ากึก หลบวูบ หันซ้ายหันขวาอย่างทำอะไรไม่ถูกกลัวโดนเจ้านายเห็นแล้วก็รีบเดินหลบกลับไปทันที
สุริยงรู้สึกตัว ผลักเขมชาติออก “ผู้อำนวยการคะ ขอบคุณเฉยๆก็ได้ค่ะ ไม่ต้องเยอะขนาดนี้!!” เธอเอ่ยดุพร้อมกับเดินถอยออก
เขมชาติมองหน้า...จับอาการ เห็นไม่เป็นอะไรก็ทำเนียน ตาใส “ก็ผมดีใจ ก็เลยลืมตัว ..” เขมชาติยื่นมือมาจับมืออีกทำให้สุริยงสะดุ้งนิดๆ.. “ผมซึ้งใจจริงๆ ที่คุณเปลี่ยนใจไม่ลาออกเพื่อให้คุณเกนยอมทำงานกับผม ขอบคุณมากนะ...วดี”
สุริยงดึงมือกลับ “ดิฉันยังไม่เปลี่ยนใจ” เขมชาติชะงัก “แค่เลื่อนเวลาออกไป ถ้าคุณเกนหลงทำงานเองได้ หรือดิฉันได้งานใหม่ ดิฉันยังยืนยันว่าจะลาออกค่ะ”
สุริยงยืนยันย้ำอีกครั้งก่อนจะหันกลับไปทำงานต่อ แล้วก็นึกได้หันมาอีกที “อ้อ...ดิฉันชื่อสุริยง ผู้อำนวยการจะเรียกสั้นๆว่า “สุ” ก็ได้ค่ะ”
“ผมขอโทษ...ก็เรียกแต่ “วดี” ติดปากมาตั้งหลายปี ไม่เคยลืมชื่อนี้ จู่ๆจะให้ลืมมันก็ต้องใช้เวลาหน่อย”
“ดิฉันให้เวลา ถ้าผู้อำนวยการตั้งใจ ไม่นานลืมได้แน่ค่ะ”
สุริยงไม่ยอมรับชื่อวดี สุริยงหันไปทำงาน..ลับหลังสุริยง เขมชาติมองด้วยความไม่พอใจแกมหมั่นไส้
รถตู้เกนหลงจอดเทียบลงที่หน้าบ้าน เกนหลงเดินลงจากรถ โทรศัพท์มือถือดัง เกนหลงเห็นชื่อแล้วยิ้มนิดๆ ก่อนจะกดรับ เดินไปคุยไป “สวัสดีค่ะคุณอร”
อรทัยยิ้มพอใจ แววตาแพรวพราว อรทัยแต่งตัวกำลังเตรียมออกจากบ้าน