บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 6
อย่าลืมฉัน ตอนที่ 6
ในห้องประชุมเล็ก เกนหลงเลื่อนแบบแพลนโรงแรมบูธีคขนาดเล็กที่อยู่ตรงหน้า ไปให้สถาปนิก 2 คนที่นั่งฝั่งตรงข้ามดู โดยมีพจน์นั่งอยู่ข้างเธอ
“เกนตรวจแบบอาคารที่พักแล้ว มีแก้เล็กน้อย เขียนกำกับไว้แล้วค่ะ”
“ได้ครับ ผมจะกลับแก้ไขเรียบร้อยแล้วจะรีบส่งมาให้ดูอีกที” สถาปนิกยกมือไหว้แล้วพากันเดินออกไป
พจน์หันมาพูดกับเกนหลง “ถ้าโรงแรมแห่งใหม่สร้างเสร็จ ลูกต้องมาคุมให้พ่อนะ ห้ามเบี้ยว”
“รับทราบค่ะ กว่าโรงแรมจะเสร็จ เกนก็พักจนชุ่มปอด พร้อมทำงานแน่นอน”
“ดีมาก! เออ แล้วเรื่องไปเป็นเลขาให้เขมชาติ เป็นยังไงบ้าง? เริ่มหรือยัง?”
”จะเริ่มแล้วค่ะ เร็วๆนี้เกนจะเข้าไปฝึกงานกับ “คุณสุ” เลขาคนปัจจุบันน่ะค่ะ จริงๆเขาก็ดูเป็นเลขาที่ดีทำไมเขมไม่ชอบก็ไม่รู้ อ้อ..คุณสุเป็นภรรยาคนสุดท้ายของเจ้าสัวชวลิต รัตนชาติ นะคะคุณพ่อ”
“ห๊า?? รวยระดับนั้นจะมาเป็นเลขาทำไม....ลูกรู้หรือเปล่า?”
เกนหลงนิ่งพลางคิด..นั่นสิ....
ตกเย็น เกนหลงกำลังนั่งอ่านแท็บแล็ตอยู่ในบ้านของเธอ ที่หน้าจอขึ้นภาพหนังสือ “ปิดรั้วบ้าน รัตนชาติ” ซึ่งยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสัย
“ในบทสัมภาษณ์ไม่เห็นมีใครพูดถึงคุณสุเลย คุณสุกับคนในรัตนชาติต้องมีปัญหากันแน่ๆ”
ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เกนหลงหันไปหยิบมาดู ไม่มีชื่อขึ้น เกนหลงจึงกดรับ “สวัสดีค่ะ”
“คุณเกนหลง อรเองนะคะ อรทัย รัตนชาติ น้องสาวพี่เอื้อ คิดว่าน่าจะจำกันได้นะคะ” เสียงที่ตอบมานั้นมีความนุ่มนวลเป็นมิตรเต็มเปี่ยมเลยทีเดียว
ค่ำแล้ว สุริยงยังคงยืนอยู่ที่หน้าตึกบริษัท ฟ้าครึ้มๆเหมือนฝนจะตก สุริยงตัดสินใจเดินออกไปเลย รปภ. รีบเดินมาหา
“คุณสุริยงครับ..ยังไปไม่ได้นะครับ คุณเขมชาติสั่งให้ผมคอยดูคุณไว้ ไม่ให้กลับ ถ้าคุณเขมลงมาไม่เห็น..ผมซวยแน่ๆครับ”
สุริยงจึงหันมาทางรปภ.และบอกเขาอย่างเซ็งๆ “ฉันไม่กลับหรอก..กลับไปทำงานต่อเถอะ”
ได้ยินแบบนั้นรปภ.จึงยอมเดินกลับไป