บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 6 หน้า 3
31 มีนาคม 2557 ( 11:21 )
3.7M
6
หันขวับมา “นั่นไง!!ผมว่าเพราะเหตุผลนี้แหละที่คุณเขมส่งคุณมาที่นี่”
อีกฝ่ายยังงงตามไม่ทัน “เหตุผลอะไร”
“ก็คุณสุไง ...ผมว่านะ..คุณเขมจะต้องหาจังหวะคุยกับคุณสุเรื่องลาออกแน่ๆ”
“ขนาดนั้นเลย ที่จริง..บอกตรงๆไม่ต้องให้ผมขับรถมาก็ได้นะครับ รถติดยังกะอะไรดี นั่งจนก้นชาไปหมดแล้ว”
“เอาน่า.. ยอมก้นชา ถ้าคุณเขมเปลี่ยนใจไม่ให้คุณสุลาออกได้ ถือว่าคุ้ม!”
วิบูลย์นิ่งคิดแล้วจึงพูดต่อ “แต่...มันต้องลงทุนขนาดนี้เลยเหรอ? มันมากไปหน่อยหรือเปล่า”
“พูดยังกะไม่รู้ว่าคุณเขมเป็นยังไง..แค่นี้ไม่มากไปหรอก”
สมคิดยิ้มชิลล์ แล้วก็หันไปทำงานต่อ วิบูลย์ยืนอยู่ที่เดิม......คิดทั้งที่ยังรู้สึกค้างคาใจอยู่ดี
รถเขมชาติจอดลงที่หน้าบ้านสุริยง .. สุริยงหันมาทางเขมชาติ
“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ”
“เดี๋ยว!” สุริยงหันมา เขมชาติพูดโดยไม่มองหน้า “เรื่องลาออก ผมไม่ให้ออก!”
สุริยงเองก็ตอบไปเรียบๆทว่าหนักแน่น “ไม่ให้ออก .. ดิฉันก็จะออกค่ะ”
“ทนรับความจริงไม่ได้ก็ “หนี” ไม่กล้าบอกความจริงก็ “หนี”!”
“ดิฉันไม่เคยหนี”
“แล้วที่เขียนข้อความทิ้งไว้ แล้วหายไปแต่งงาน เปลี่ยนชื่อ เปลี่ยนนามสกุล ชุบตัวใหม่ ไม่ยอมรับตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง... ถ้าไม่เรียกว่า “หนี” แล้วเรียกว่าอะไร” ชายหนุ่มขึ้นเสียงดัง
สุริยงสวนกลับ “เรียกว่า “เริ่มต้นชีวิตใหม่” ในเมื่อเงื่อนไขในชีวิตมันเปลี่ยนไป..เราจะอยู่แบบเดิมไม่ได้ เพื่อความอยู่รอด เราก็ต้อง “ทิ้ง” อะไรเดิมๆ แล้วก็เริ่มต้นสิ่งใหม่ ..” เขมชาติสะอึก “แต่ถ้าผู้อำนวยการจะคิดว่ามันคือการ “หนี” ดิฉันก็จนปัญญาจะอธิบาย” สุริยงหันไปจะลงจากรถ
แต่เขมชาติก็ยังไม่ยอมหยุด “ถ้าอดีตมัน “ทิ้ง” ได้ง่ายขนาดนั้น..ที่ผ่านมาคุณเคยรักใครบ้างหรือเปล่า!”
สุริยงชะงัก หันหน้าออกหน้าต่าง แววตาวูบนั้นเห็นคำตอบว่า “รัก” ที่เธอเคยมี..จนตอนนี้ก็ยังมีอยู่
สุริยงตอบด้วยน้ำเสียงแห้งผาก “ดิฉันแต่งงานแล้วนะคะ ไม่น่าจะต้องมาถามคำถามแบบนี้”
สุริยงเปิดประตูลงจากรถไป ... เขมชาติมองตาม รู้สึกยังไม่เคลียร์ เขมชาติเปิดประตูเดินตามมาราวีสุริยงที่ปรตูรั้ว
“แต่การแต่งงานก็ไม่ได้แปลว่าจะเคยมีความรัก บางคนแต่งเพราะหน้าตาทางสังคมบางคนก็แต่งเพราะเงิน!”