บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 6 หน้า 2
31 มีนาคม 2557 ( 11:21 )
3.7M
6
ขณะเดียวกัน จดหมายลาออกของสุริยงยังวางนิ่งอยู่ตรงหน้าเขมชาติ..ทันใดนั้นฟ้าก็แล่บแปลบทำให้ชายหนุ่มหันมามองที่นอกหน้าต่าง
สุริยงยังรออยู่ที่เดิม จู่ๆ ฝนก็ตกมาซู่ใหญ่ สุริยงตกใจมองหาที่กำบัง ..ระหว่างกำลังวิ่งไปสมุดแฟ้มงานก็ร่วงลงพื้น กระดาษหล่นเกลื่อน สุริยงรีบก้มลงเก็บท่ามกลางฝนที่กระหน่ำลงมา ทันใดนั้นก็มีร่มยื่นเข้ามากันฝนให้..สุริยงเงยหน้าพบว่าคนที่ถือร่มอยู่ก็คือเขมชาติ เธอจึงออกจะแปลกใจไม่น้อย..สองคนยืนอยู่ในร่มคันเดียวกัน
“กลับได้แล้ว” เขมชาติเดินไปเลยพร้อมร่ม...ฝนจึงตกใส่สุริยงเหมือนเดิม...สุริยงจำต้องวิ่งตามหัวซุกหัวซุน เขมชาติยิ้มร้าย
เขมชาตินั่งรออยู่ในรถแล้ว สุริยงเปิดประตูเข้ามาในรถตัวเปียกซ่ก ชายหนุ่มปรายตามองแล้วก็พูดกวนๆ
“ระวังอย่าทำให้เบาะรถเปียก!ผมไม่ชอบ!”
สุริยงหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดแขน เช็ดเสื้อผ้า ซับๆ แล้วก็แกล้งสะบัดผ้าฟึ่บ!น้ำกระจายใส่หน้าเขมชาติ.. “อุ๊ย ขอโทษค่ะ ไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่ได้ตั้งใจอะไร.. แบบนี้มันตั้งใจแกล้งกันชัดๆ”
“เหมือนกับที่ผู้อำนวยการ ตั้งใจแกล้งให้ดิฉันยืนรอ จนฝนตกน่ะหรือคะ?” เชมชาติชะงัก “ถ้าใช่...ก็ถือซะว่า..เราหายกัน”
เขมชาติมองหน้าสุริยงด้วยความแค้นเคือง ก่อนจะเบือนหน้าหนีออกรถไปอย่างแรง ทำให้สุริยงรีบคว้าเข็มขัดนิรภัยมาคาดแทบไม่ทัน
ที่ส่วนการผลิตในโรงงานยังเปิดไฟสว่างโร่ วิบูลย์และสมคิดคุยกันอยู่ในห้องย้อมด้าย คนบางตา
“ที่โรงงานไม่ได้มีปัญหา อ้าวววว..แล้วคุณเขมสั่งให้ผมมาทำไมเนี่ย?” วิบูลย์งง
“ผมแวะมาเตรียมจัดงานต้อนรับลูกค้าตั้งแต่เย็น ไม่มีอะไรผิดปกตินะ..”
“แต่คุณเขมบอกผมแบบนั้นจริงๆ ขนาดผมบอกคุณสุรถเสีย ผมต้องไปส่งที่บ้าน ก็ยังรีบไล่ให้ผมมาโรงงาน บอกว่าจะไปส่งคุณสุให้เอง”