บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 16 หน้า 10
คุณชายเล็กตั้งสติได้ยิ้มร่า “แหม หม่อมอา ผู้หญิงด่า แปลว่าผู้หญิงรัก”
“วุ้ย ชายเล็ก”
“งั้นนั่งลงจ้ะ เดี๋ยวฉันจะชมเชย ยกยอปอปั้นเธอทั้งวันเลย”
คุณชายเล็กรำพึง พลางนั่งลง “ก็แปลว่าเกลียดขี้หน้า”
ศศิรัชนีเปรย “นี่มาทำไม จะมาเป็นทูตให้พระพี่ชายล่ะซี” หม่อมวาณีตาโตยิ้มออกแล้วรีบระงับท่าทีไว้
“ก็ใช่น่ะซี”
“แล้วท่านทูต มีข้อเสนออะไรบ้าง”
“พี่รองน่ะ เขาตัดสินใจแล้ว เขาจะขัดพระทัยเด็จป้า ไม่แต่งงานกับหลานคุณสอางค์ พี่รองอยากถามว่าหญิงก้อยเป็นยังไงบ้าง”
“ว้าย” หม่อมวาณีร้องอุทานดีใจ ศศิรัชนีหันไป หม่อมวาณีเปลี่ยนท่าทีเป็นผู้ใหญ่แสนสุขุม จุ๊ปาก ส่ายหน้า “อาไม่เห็นด้วยเลย ที่ชายรองจะขัดพระทัยเด็จป้า”
ศศิรัชนีเซ็งแต่ยิ้ม “จริงด้วยค่ะ หม่อมแม่”
หม่อมวาณีแอบค้อน “แต่ไอ้เรื่องอย่างนี้มันเป็นเรื่องความสุขตลอดชีวิต เฮ้อ พูดยาก”
“แต่พี่รองตัดสินใจแน่นอนแล้วล่ะครับ หม่อมอา”
หม่อมวาณีเกือบกระโดดจิกเบาะโซฟาไว้ พยักหน้าลำบากใจ แต่ตาวาว “เฮ้อ งั้นอาก็พูดไม่ออกแล้ว” หม่อมวาณีขยับเมินไป
“แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไง นายเล็ก”
“ไม่เห็นต้องทำยังไง ก็แค่ไปหยั่งดูท่าที”
“ถ้าหญิงโอเค”
“ถ้าโอเค ก็ให้เขานัดพูดจากันเอง เฮ้อ โตขนาดนี้แล้ว ยังไม่ยอมพูด หลบกันไปหลบกันมายังกะวัยรุ่น”
หม่อมวาณีเสียงแจ๋ว “ก็นั่นซีจ๊ะ ไม่งั้นเรื่องก็จบไปนานแล้ว วุ้ย ดีใจจริ้ง” หม่อมวาณีลืมตัวหลุดบท ศศิรัชนีสะกิด รื่น โรยบุ้ยบ้าย หม่อมวาณีชะงักรีบสุขุมใหม่ คุณชายเล็กกลั้นหัวเราะ
ห้องนอนคุณหญิงเทพีเพ็ญแสง คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงยืนระทวยอยู่หันขวับมาจนผมและชายผ้าภูษาทรงสะบัด ดวงหน้ากระจ่างสดใส ดวงตาเป็นประกาย “คุณรองว่าอย่างงั้นจริงๆหรือคะ”
หม่อมวาณีก้าวมากุมมือลูกสาวคนโปรด พาไปนั่งบนโซฟาหลุยส์บอบบางปิดทองล่องชาด ศศิรัชนียืนอยู่ห่างๆเหมือนนางกำนัลต้นห้อง “จริงซีลูก ชายรองกล้าขัดพระทัยเสด็จ ยิ่งชัดว่าชายรองรักหญิงมั่นคงขนาดไหนนะลูก คืนดีกันซักที”
“ฮึ เขาไม่มาเองต่างหาก หญิงไม่ได้พระยศพระเกียรติอะไรมากมายซักหน่อย”
“จ้ะ พี่รู้ว่าหญิงไม่ใช่คนเรื่องมาก” ศศิรัชนีประชดเรียบๆ คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงรู้ตวัดสายตา