บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 16 หน้า 8
“ก็ไม่เห็นจะเป็นไรนี่ครับ เงินส่วนตัวของพี่รองก็มี เงินเดือนก็ตั้งหลายพัน ร้านผ้าไหมก็คืนทุนแล้ว หญิงก้อยเองก็น่าจะทำงานหาเงินได้”
จรวยยิ้มแสยะ เปรยเบาๆ “คงหรอก”
คุณชายรองถอนใจเบาๆ “แต่ฉันไม่แน่ใจว่าหญิงก้อยจะทนความลำบากได้หรือเปล่า”
“ถ้าหญิงก้อยรักพี่รองจริง ก็ต้องทนได้ซีฮะ ข้อสำคัญพี่รองต้องพูดกับหญิงก้อยให้เข้าใจ”
“แต่หญิงไม่ยอมเจอฉันเลย แล้วจะให้ฉันทำยังไง”
คุณชายเล็กพยักหน้า คุณชายรองนิ่งอั้น
คุณชายโตเดินเข้ามา “จรวย พับผ้ามาชั่วโมงนึงแล้ว ยังไม่เสร็จหรือ ตาตุ้มหิวนมแล้ว”
จรวยสะดุ้ง อ้าปากจะตอบ คุณชายเล็กพูดแทรกขึ้นก่อน “ก็พับเสร็จแล้วคลี่ คลี่เสร็จแล้วพับ มันจะเสร็จได้ยังไงล่ะครับพี่โต” คุณชายรองและคุณชายเล็กลุกขึ้น มองอย่างว่างเปล่าแล้วเดินออกไป
จรวยหน้าเสีย “คุณเล็กนะคุณเล็กพูดเข้า รวยไปพับต่อในห้องก็ได้ คุณโตขา จะทานน้ำพริกอะไรคะ เดี๋ยวรวยจะตำให้ น้ำพริกนรกมั้ยคะ” จรวยหอบผ้า แล้วดึงคุณชายโตออกไป
คุณชายโตนอนบนเตียงอ่านหนังสือ มือยื่นมาดึงเชือกไกวเปลตาตุ้มอย่างสำราญใจ จรวยถือตะกร้าผ้าที่พับเรียบร้อยเข้ามามองอย่างสมเพชแล้ววางตะกร้าลง หมุนตัวกลับมาเปลี่ยนเป็นยิ้ม เข้าไปนั่งเบียด
“คุณชายขา ถ้าจรวยถามเรื่องนี้ อย่าว่าจรวยจุ้นจ้านอีกนะคะ”
“เรื่องอะไรล่ะ”
“เรื่องคุณชายรองกับคุณศรีจิตราน่ะค่ะ”
“ไปยุ่งเรื่องของเขาอีกแล้ว”
“ที่ยุ่งน่ะเพราะจรวยเป็นห่วงคุณชายรองน่ะค่ะ”
“ทำไม”
“แหม....ต้องแต่งกับคนที่ตัวไม่ได้รัก ร่วมหัวจมท้ายกันไปทั้งชีวิต แล้วคนรักก็ต้องพลัดพรากจากกันไป มันเจ็บปวดทรมานมากนะคะ”
“เธอห่วงชายรองจริง ๆเหรอ”
“จริงซีคะ คุณโตลองนึกนะคะ ถ้าคุณโตไม่ได้แต่งกับจรวย แล้วต้องไปแต่งกับคุณศรีจิตราเข้าจริง ๆ คุณชายจะมีความสุขได้ขนาดนี้เหรอคะ” จรวยเข้ามากอดคุณชายโต คุณชายโตหน้ามึน ๆ ไปเพราะไม่ได้มีความสุขอะไรมากมาย นอกจากเรื่องเซ็กส์ “คงเย็นๆ ชืดๆ จืดๆ ไปแต่ละวัน ไม่ได้ทานน้ำพริกกะปิครกเด็ดของที่จรวยตำกับมือแบบนี้หรอกค่ะ” จรวยแนบชิดคุณชายโต คุณชายโตอมยิ้ม จรวยทำหน้านางร้าย