บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 16 หน้า 9
คุณชายเล็กนั่งอยู่ที่เทอเรซ คุณชายโตก้าวมานั่งลงด้วย “ไงนายเล็ก”
“ครับผม”
“ฉันอ่านข่าววันนี้แล้ว เรื่องชายรองกับหญิงก้อยไปถึงไหนแล้ว”
คุณชายเล็กงง “ทำไมหรือฮะ ไม่ยักรู้ว่าพี่โตสนใจเรื่องนี้ด้วย”
“ทำไมพี่จะไม่สนใจ เพราะฉันเองก็มีส่วนในเรื่องนี้ด้วย”
“ฮ๊ะ! มียังไงครับ”
“ก็เรื่องแต่งกับศรีจิตรา ความจริงน่ะมันเรื่องของฉัน แต่ชายรองต้องมารับเคราะห์แทน”
“แหม มันคงไม่ใช่เคราะห์ร้ายขนาดนั้นมังฮะ”
“ยังไงก็เถอะ ถ้าชายรองรักกะหญิงก้อยก็ไม่น่าต้องมาเป็นเหยื่อการคลุมถุงชนแบบนี้ ชายรองควรจะได้กินน้ำพริก เอ๊ย ควรได้แต่งกับคนที่เรารัก”
คุณชายเล็กมองงงๆ “แล้วพี่โตมาบอกกับผมทำไม”
“ก็นายน่าจะเป็นสื่อให้ชายรองกับหญิงก้อยคืนดีกันได้นะซี”
“นี่พี่รองคิดเอง หรือมีใครบอกครับ”
“จรวยน่ะมานั่งบ่นว่าห่วงชายรอง” คุณชายเล็กทำตาปริบๆ “แล้วแนะให้ฉันมาพูดกับแก” คุณชายเล็กเกือบถอนใจที่คุณชายโตโง่จนไม่รู้ทันจรวย แต่ดีใจที่พี่ชายไม่ได้ร้ายกาจตามเมีย “ทำไมเหรอ”
“พี่รองคงดีใจน่ะซีฮะ ที่รู้ว่าพี่โตกับจรวยห่วงพี่รองขนาดนี้” คุณชายโตยิ้ม
วันรุ่งขึ้น เทอเรซหน้าวังรัชนีกุล รถคุณชายเล็กแล่นมาจอดลง รื่น โรยเดินซึมเศร้าออกมา พอเห็นว่าเป็นรถคุณชายเล็กก็ตาโต ประตูรถเปิดออกคุณชายเล็กลงรถ อ้าแขนเหมือนจะโอบกอด รื่นกับโรยคล้ายได้วัคซีนต้านซึมเศร้า ถลามารับอย่างระริกระรี้
ห้องนั่งเล่นวังรัชนีกุล ศศิรัชนีนั่งปักสะดึงหน้าหมอนอยู่กับหม่อมวาณี ทั้งคู่ถือสะดึงคนละกรอบนั่งบนโซฟาปักผ้ากันไป มีเสียงหัวเราะคิกคักของรื่นกับโรยแว่วมา
หม่อมวาณีสงสัย “อุ๊ย แม่สองคนนี่เคยหัวเราะด้วยหรือ”
ศศิรัชนีนึกรู้ “ท่าทางนายเล็กคงจะมาน่ะค่ะ”
รื่น โรยหน้าระรื่น เข้ามายอบตัวลง “คุณชายเล็กมาเจ้าค่ะ หม่อม คุณหญิง”
คุณชายเล็กเดินยิ้มร่าเข้ามา ยกมือไหว้หม่อมวาณี หม่อมวาณียิ้มแก้มปริ “หวัดดีครับหม่อมอา หวัดดีครับคุณกลางที่รัก”
“นี่เธอยังมีชีวิตอยู่เหรอ ฉันคิดว่าเธอล้มหายตายจากไปแล้วเสียอีก” ศศิรัชนีพูดพลางยิ้มละไม คุณชายเล็กสะดุ้งเฮือก
รื่น โรยตกใจแล้วปิดปากยิ้ม ผิดกับหม่อมวาณีที่ยิ้มแล้วชะงัก “ว้าย หญิงกลาง ทักอะไรไม่เป็นมงคลเลย”