บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 16 หน้า 6
ห้องทำงานวิรงรอง ภาพของอัศนีย์กับเทพีเพ็ญแสงจับมือถือแขน และกอดกัน ขยายใหญ่ติดบอร์ดอยู่ มีเสียงกริ่งโทรศัพท์ดัง เลื่อมประภัส กับฉัตรอาชา จิตติน นั่งอยู่ด้วย ในมือถือกล้อง โทรศัพท์ดังครั้งที่สาม วิรงรองจึงค่อยรับ “ฮัลโหล”
ที่ห้องนอนคุณหญิงเทพีเพ็ญแสงๆ ถือโทรศัพท์ในมือ อีกมือถือหูโทรศัพท์เดินลากสายโทรศัพท์ยาวเหยียดเดินไปเดินมาอย่างงุ่นง่าน พูดกระชากเสียง ที่พื้นมีหนังสือพิมพ์กระจายอยู่ “นี่มันอะไรกัน ยัยติ่ง”
วิรงรองขมวดคิ้ว “เรื่องอะไรอีกล่ะเพคะ ปริ๊นเซส”
“ไม่ต้องมาทำเป็นไขสือ ฉันพูดถึงข่าวที่เธอเสกสรรปั้นน้ำเป็นตัวขึ้นมา”
วิรงรองยิ้มแสยะ แต่ทำเสียงนบนอบ “แหม ก็แค่ยั่วเย้ากระเซ้าแหย่กันเล่นๆ”
“แต่ฉันไม่เล่นด้วย”
“ไม่เล่นก็ไม่เล่น พูดจริงๆนะหญิง ใครๆทุกคนน่ะอยากให้เธอคืนดีกัน”
“ถ้าอย่างนั้นใครๆทุกคนก็เตรียมผิดหวังก็แล้วกัน”
วิรงรองนึกอะไรได้ “หรือว่าเธอกลัวว่าคุณชายรองจะโกรธ”
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงอึ้งไปนิดและยักไหล่ ทรุดนั่งลงบนสตูล “โกรธก็โกรธไป ฉันไม่แคร์หรอก”
“นี่ เธอกับคุณชายรอง มีปัญหาอะไรกันแน่”
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงมองโทรศัพท์อย่างโกรธ แต่ยักไหล่อีก “เปล๊า ไม่ได้มีปัญหาอะไร แค่ฉันรำคาญความลูกแหง่ติดเด็จป้าของเขา อะไรก็สุดแท้แต่เด็จป้า ตัดสินใจอะไรไม่ได้ซักอย่าง ชักช้าน่ารำคาญ”
วิรงรองจดปราดๆลงในสมุดโน้ต ให้เลื่อมประภัสกับฉัตรอาชาเข้ามาช่วยจด “อาจจะโกหก สืบเรื่องเสด็จต่อ”
“งั้นข่าวของฉันวันนี้ อาจเป็นผลดีกับเธอ”
“ดีอะไร”
“ก็ดีตรงที่คุณชายรองจะได้รู้ว่า เขามัวชักช้าอยู่ไม่ได้ ในเมื่อเธอเป็นกระดังงาลนไฟที่หอมหวนทวนลมขนาดนี้”
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงเลิกคิ้ว เห็นด้วยแล้วยิ้มพราย วางสาย หมุนตัวเข้าหาโต๊ะเครื่องแป้ง มองดูเงาสะท้อนของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ
“ยายคุณหญิงว่าไง” จิตติณซักวิรงรอง
“ด่าฉันใหญ่ นี่ เจาะข่าวมาได้แล้วเรื่องยายก้อยระหองระแหงกับคุณรอง น่าจะเกี่ยวกับเสด็จพระองค์หญิง”
“ใคร”
“เด็จป้าของคุณชายกิตติน่ะซี”
ฉัตรอาชาเสนอ “งั้น งานนี้ต้องสืบ”
วิรงรองสงสัย “สืบอะไร”