บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 16 หน้า 4
ห้องนั่งเล่นวังรัชนีกุล หม่อมวาณีกำลังช่วยศศิรัชนีจัดชุดน้ำชาของว่างยามบ่าย คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงเดินเข้ามา ทั้งคู่แปลกใจ หม่อมวาณีถลามาจับแขนลูกสาวคนโปรด “กลับแต่วันเชียวหญิง แม่คิดว่าจะกลับดึก เอ๊ย ค่ำๆ เสียอีก มาลูก มารับประทานของว่างกัน”
“ไม่ล่ะค่ะ ของว่างซ้ำๆ หญิงเบื่อ”
ศศิรัชนีเลื่อนจานคานาเป้ ปากยิ้มนิดๆ ดวงตาเซ็ง
“ดีลูก วันหลังหาเมนูใหม่ๆนะหญิงกลาง งั้นเดี๋ยวกินน้ำชากับแม่”
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงมานั่งที่โซฟา หม่อมวาณีมานั่งด้วย รื่นกับโรยเข้ามาคุกเข่าลง คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงจิบชา
“ค่ะ”
“ดีลูก นี่ใครมาส่งหรือจ๊ะ”
“อัศนีย์ค่ะ”
“ดีลูก หา! ใครนะ”
“หญิงขอตัวก่อนนะคะ” คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงเดินไปยังบันได รื่นกับโรยขอไม่ตามไป นั่งเงี่ยหูฟัง
หม่อมวาณีลุกถลามาหาศศิรัชนี “ว้าย ยังไง อัศนีย์ ผัว เอ๊ย สามีเก่าหญิงน่ะหรือ” รื่น โรยตาเบิกกว้าง
“คงใช่ค่ะ”
“ว้าย แล้วมันจะมายุ่งมาตอแยอะไรกับหญิงอีก”
“หม่อมแม่คะ สมัยนี้น่ะถึงจะเลิกร้างกันแล้วก็ยังเป็นเพื่อนกันได้”
“ไม่มีทางหรอก มันจะมีแต่ตะขิดตะขวงมากกว่า ทำไมต้องเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ ถ้าท่านพ่อทรงทราบ เดี๋ยวก็กริ้วปึงปังอีก นี่นะ ทุกอย่างเป็นอย่างนี้ก็เพราะ...โอย”
ศศิรัชนีเหลือบตามองเพดาน พูดประชด “เพราะเจ้าอัศนีย์คนเดียว”
หม่อมวาณีเผลอพูดตาม “เพราะเจ้าอัศนีย์คนเดียว” ศศิรัชนียิ้ม หม่อมวาณีงงแล้วค้อนลูกสาว
รื่น โรยกระซิบ “ว้าย พ่อพระเอกนั่นผัวเก่าคุณหญิง”
“ต้องเรียกสามีเก่าคุณหญิง คุณนายน่ะมีสามี ต้องพวกเราถึงจะมีผัว”
รื่นกับโรยชะงักมองกันอย่างเศร้าๆ “แล้วทำไม เราถึงยังไม่มีล่ะโรย”
“รื่นเอ้ย ฉันว่าเงาวังนี้ทับศาลพระภูมิ เลยมีอะไรบังอยู่”
“เราถึงไม่มีผัว”
ศศิรัชนีมองมาได้ยินแว่วๆ ก็มองหน้า รื่นกับโรยยิ้มแห้งๆ ลนลานไปถวายงาน “หญิงก้อย” ต่อ
วันรุ่งขึ้น ที่ห้องนั่งเล่นตำหนักเล็ก จรวยแต่งตัวงดงามแต่เสื้อคว้านคอลึกเห็นทรวงอวบนั่งวางท่าบนโซฟา พลิกดูหน้าสังคม นมย้อยอยู่ตรงข้าม เจียมเช็ดถูตามชั้นอยู่ จรวยมองดูหน้าข่าวสังคม ท่าทีเชิดวางท่านั้นก็หลุดบท ตาเบิกโพลง “ว้าย แม่หก” นมย้อยมองอย่างปราม เจียมมองเขม่น แต่จรวยกลับผวาลุกข้ามมานั่งกับนมย้อย “คุณนมขา ดูข่าวนี่” นมย้อยรับหนังสือพิมพ์มา จรวยหันมาเรียกเจียม ความขุ่นข้องหมองใจไม่มีชั่วคราว “เจียม มาดูด้วยเร็ว”