บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 23 หน้า 2
คุณชายรองมองตอบ สายตามีแววประหลาดลึกล้ำ เหมือนจะบอกนัยบางอย่าง “ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันแต่งงานกับพี่สาวเธอ เธอก็หาคนใหม่ให้ฉันซี หาคนที่ผู้ใหญ่จะเห็นชอบด้วยน่ะ”
สาลินไม่เข้าใจความนัยนั้น อารมณ์เสียเมื่อได้ยินคำว่าคนใหม่ “ทำไมฉันต้องหา “คนใหม่” ให้คุณ ที่คุณมีอยู่ยังไม่พอรึไง”
“ไหน อธิบายมาซิ เรื่องผู้หญิงคนใหม่ที่เธอว่า แถมเป็นหญิงเสเพลด้วยใช่ไหม”
“ใช่....ผู้หญิง เอ้อ....เสเพลที่เขามีคนรักอยู่แล้ว เป็นพวกเด็กปั๊มต่ำๆ “
คุณชายรองเอะใจ “หา...เด็กปั๊มต่ำๆ”
“เขาบอกว่าคุณน่ะ ไปรับไปส่ง ไปทะเลาะหึงหวงให้คนเห็น แล้วก็ไปกินข้าวที่บ้านแม่คนนั้นอยู่บ่อยๆ” คุณชายรองคิดปราดไป แล้วนึกออก ดวงตาพราวขึ้น หัวเราะออกมาเบาๆ สาลินยิ่งโกรธ “หัวเราะอย่างนี้ คุณยอมรับแล้วใช่ไหม”
“ฉันแค่พอจะนึกออกแล้วว่าหญิงเสเพลคนนั้นเป็นใคร”
“คุณยอมบอกแล้วซีนะ”
คุณชายรองจับต้นแขน 2 ข้างของสาลิน ไม่หนักไม่เบา ไม่มีท่าทีลวนลาม “เจ้าหล่อนยืนอยู่ข้างหลังนั่นไง”
สาลินอ้าปากค้าง ตาโพลง คณชายรองพลันจับให้สาลินหันหลัง สาลินยังงง หันไปแล้วชะงักตาเบิกกว้าง ในกระจกเงาสะท้อนสาลินยืนจ้องงงงันออกมา คุณชายรองยังคงจับไหล่ไว้เบาๆ
สาลินพึมพำแผ่วเบา “คุณหมายความว่าอะไร”
“ก็หมายความว่าในช่วง 2-3 เดือนมานี่ ผู้หญิงคนเดียวที่ฉันเคยไปรับส่ง เคยทะเลาะ เคยไปกินข้าวบ้านด้วย ....ก็คือเธอ”
สาลินหมุนตัวกลับมา อ้าปากค้างมองคุณชายรอง ใกล้จนต้องแหงนเงย คุณชายรองหลุบตาลงดู ปล่อยมือ “ตายจริงคือฉัน แล้วยังเอาเรื่องของฉันไปลือว่าฉันเป็นหญิงเสเพล มีแฟนเป็นเด็กปั๊มต่ำๆ”
“เอาล่ะ ทีนี้บอกฉันได้รึยังว่าใครกันที่เอาเรื่อง “ของเรา” ไปลือ”
“คุณอย่ารู้เลยค่ะ”
คุณชายรองยิ้มอบอุ่นจนสาลินต้องหลบตา รีบแยกไปเกาะที่ตู้หนังสือ คุณชายรองมองตาม แล้วเดินตามมาใกล้สาลิน “แต่ฉันพอจะรู้นะว่า คนคนนั้นเขาตามไปหึงหวงเธอที่ห้องสมุดด้วย”
สาลินสะดุ้ง “คุณรู้เหรอคะ”
“รู้ซี ที่เธอกลัวคน “หึงหวง” ไม่อยากให้ฉันเข้าใกล้คือหญิงก้อยนี่เอง”
“รู้ก็ดีแล้ว เขาไปอาละวาดฉันที่ห้องสมุด ให้ฉันตกเป็นขี้ปากชาวบ้านอยู่ตั้งเป็นอาทิตย์”
“ฉันขอโทษจริงๆ ที่มีเรื่องแบบนี้ ขอโทษด้วย”
“คุณไม่เห็นต้องมาขอโทษเลย แค่กลับไปคืนดีกับคุณหญิงซะก็สิ้นเรื่อง”
คุณชายรองเมินมองไปแล้วสั่นศีรษะ “ฉันกับหญิงก้อยคงไม่มีอะไรกันแล้ว”
“ฉันไม่เชื่อหรอก คุณกับคุณหญิงรักกันจี๋จ๋าจะเป็นจะตาย จะมาเลิกกันง่ายๆ ได้ยังไง”